Eimreiðin - 01.04.1926, Síða 43

^■MREIÐIN
ÁSTARHÓTIN
123
Vf>r orðum þeirra og — augum. Og brátt fundu þau það
®ði, að þau drógust hvort að öðru aftur, hægt, en ómót-
steðilega.
Einkum voru það augun, sem töluðu máli sátta og friðar.
9 þar kom eitt kvöldið, er hljótt var orðið í bænum og
estir gengnir til hvílu, að Þorgerður gekk að rúmi Óskars,
u‘ að honum og bauð honum góða nótt með kossi.
Morguninn eftir kom hún enn að máli við föður sinn og
. * honum, að trúlofunin yrði endurnýjuð, en hún lét á sér
'la> að nú væri til hennar stofnað á öðrum og traustari
STundvelli en áður, sem tíminn mundi leiða í ljós.
^órði gamla varð svarafátt í það skiftið.
, ^ftir að slysið vildi til, hafði hugarástand hans í fyrstu verið
°9urleg kvöl, hann hafði óttast það úr hófi fram, að augna-
1 s geðofsinn hefði gert hann að manndrápara. Hafði hann
lalað, sofið eða etið fyrsta daginn eftir óhappið, og enn
eundi eftir af samvizkukvölum hans. Og enda þótt hann hefði
?!frnan þegið að losna með öllu við Reykjavíkurmægðirnar,
1ol< hann
Uudir
hefð
fy:
nú tilkynningu Þorgerðar með bljúgri undirgefni
Suðs vilja, — leit svo á með sjálfum sér, að til þessa
. 1 hann unnið, og var á hinn bóginn þakklátur forsjóninni
r'r ÍTelsunina frá því að lenda í tölu morðingjanna, sem
ar>málssögur blaðanna höfðu oft leitt honum fyrir sjónir.
^ . °num duldist þó ekki, að hann hafði beðið geipilegan
^Sl9ur 0g að ólíku skemtilegra hefði nú verið að horfa fram
1 Ve9lnn> ef hann hefði getað stilt sig á úrslitastundinni og
re’ Sripið til hnappheldunnar.
ó . aó baetti heldur ekki um fyrir Þórði og dró ekki úr
f'^Urvhundinni, að rétt um sama leyti sem Óskar komst á
, ar> drifu að fregnirnar úr Reykjavík, sem hermdu frá gjald-
þ° 1 *°ður hans. — Verzlun og sjávarútvegur; alt á hausinn!
ó Var agalegt. Það var í raun og veru stórum hrikalegri
set^nS^a llelclur en Þórður gat gert sér grein fyrir, hvernig
*? hann reyndi að skerpa skilninginn.
, Þa bótt
v°nandi
aldrei að miklu liði við búskapinn; en ekki væri vonlaust
Vrði
i honum sýnt, að hann mætti sitja með »þann til-
alla tíma þaðan í frá. Hann var þess vís, að hann