Eimreiðin - 01.10.1926, Síða 54

eimreið>n
Beinagrindin.
Eftir
Rabindranath Tagore.
í næsta herbergi við svefnherbergi okkar drengjanna hékk
beinagrind af manni. Um nætur skrölti oft í beinunum, þegar
vindsvali lék um herbergið. Um daga vorum við að skrölta 1
þeim. Við vorum sem sé að lesa beinafræði og nutum
sagnar nemanda eins frá Campbell-læknaskólanum, því að f°r'
ráðamenn okkar höfðu einsett sér að gera okkur að meist'
urum í öllum greinum vísindanna. Þeir sem þekkja okkur vita.
hve vel það tókst, og þeir sem þekkja okkur ekki, eru ems
vel komnir að því að vita ekkert um það.
Mörg ár eru nú liðin síðan þetta var. Á þeim tíma hafa
beinin horfið úr herberginu og beinavísindin úr heilum okkar,
án þess að skilja eftir nokkrar menjar.
Svo var það hérna um daginn, að mjög gestkvæmt var 3
heimili okkar, svo að ég þurfti að láta fyrirberast yfir nóttma
í sama gamla herberginu. Ég varð andvaka í þessu umhverf'.
sem ég kannaðist ekki lengur við. Ég bylti mér í rúminu °S
hlustaði á hvernig kirkjuklukkan í nágrenninu sló hverja stundm3
af annari. í einu horni herbergisins logaði á lampa. Nú t0
ljósið á honum að blakta og dofna, unz það sloknaði me
öllu. Eitt eða tvö dauðsföll voru nýlega um garð gengin 1
fjölskyldu minni, og er ljósið dó á lampanum beindist hugur
inn eðlilega að umhugsuninni um dauðann. Þegar ég vm*1
fyrir mér hið mikla hringsvið tilverunnar, varð lampaljos* >
sem hvarf út í eilíft myrkrið, og lífsljós mannanna, veikra °S
vanmáttugra, svo ákaflega áþekk fyrirbrigði í augum mínuu1'
Þessar hugleiðingar urðu til þess, að endurminningunni um
beinagrindina skaut upp úr fylgsnum hugans. Meðan ég v®r
að reyna að gera mér grein fyrir, hvernig líkami sá he
litið út, sem eitt sinn klæddi hana, fanst mér alt í einu ems
og einhver væri að ganga kringum rúmið mitt og fálma m
fram veggjunum í herberginu. Eg heyrði tíðan andardrátt. P