Eimreiðin - 01.10.1926, Blaðsíða 73

EIMREIDIN
LÆKNINGAUNDRIN Í LOURDES
345
fiiissýning. Og ósjálfrátt kraup ég á kné og tók talnabandið
roitt upp úr vasa mínum«. Konan kinkaði þá kolli til Berna-
^ette, eins og henni þætti vænt um þetta, og tók sjálf talna-
band, sem hún bar á hægri handlegg. Þegar Bernadette hafði
lokið bæn sinni, hvarf konan í gullskýinu inn í hellinn.
A heimleiðinni trúði Bernadette systur sinni fyrir því, sem hún
hafði séð, en bað hana að segja engum frá því. En við bæna-
9erð um kvöldið kom endurminningin um sýnina upp í huga
Bernadette með svo miklum krafti, að hún fór að gráta, og
skýrði systir hennar þá frá öllu saman. Varð Bernadette þá
sjálf að segja frá því, sem fyrir hafði komið. Lýsti hún kon-
unni þannig, að hún hefði verið í hvítum kjól með blátt mittis-
band, á höfðinu hefði hún haft hvíta slæðu, sem fallið hefði
niður bakið, alt niður að mitti. Hún var berfætt, en á hvorum
fæti var gullroðin rós, sem logaði og skein eins og talna-
bandið, sem hún bar á hægri handleggnum. Bernadette fékk
ákúrur hjá móður sinni fyrir vifleysuna, sem hún nefndi svo,
°2 harðbannaði gamla konan henni að fara nokkurntíma
kamar yfir að hellinum aftur.
Bernadette litla var auðsveipin og hlýðin. Hún barðist gegn
löngun sinni að fara aftur til hellisins. Systir hennar fékk því
loks til leiðar komið, að þær fengu að fara þangað næsta
sunnudag. Þá sá Bernadette veruna aftur og varð svo hug-
fangin af sýninni að beita varð valdi til þess að fá hana burt
frá hellinum. Varð móðir hennar svo reið, að hún hefði barið
hana, ef nágrannarnir hefðu ekki komið í veg fyrir það. Allir,
sem sáu Bernadette, urðu undrandi yfir ljóma þeim, sem lýsti
af andliti h'ennar. Það var eins og hún væri jafnan heilluð
aieðan hún sá veruna. Móðir Bernadette hafði nú strangar
Sætur á henni í nokkra daga. En nú var farið að kvisast um
viðburði þessa meðal nágrannanna, og fengu nokkrar konur í
Lourdes því til vegar komið, að Bernadette fengi að fara
með þeim út að hellinum. Sama sýnin birtist henni og áður.
Nú ávarpaði veran hana og bað hana að koma út að hellin-
uni á hverjum degi í næstu fjórtán daga. Þvínæst bætti hún
yið þessum orðum: »Ég lofa því, að þú skulir farsæld hljóta,
ekki í þessum heimi, heldur í hinum tilkomanda«.
Eftir þetta dugðu engar hótanir né fortölur. Bernadette litla