Eimreiðin - 01.10.1926, Síða 56

328
BEINAGRINDIN
EIMREIP|N"
»Þegar ég var í landi lifenda og ung, óttaðist ég að ein&
tvent, dauðann og eiginmann minn. Mér var líkt innanbrjósts-
eins og líklegt er að fiski sé, þegar hann situr fastur á öngl'
inum. Því ókunnur maður hafði krækt í mig og dregið nuS
burt frá friðsömu æskuheimili — og frá honum var wer
engrar undankomu auðið. Maðurinn minn dó tveim mánuðun*
eftir að við giftumst, og vinir mínir og ættingjar syrgðu þetta
ákaflega mín vegna. Faðir mannsins míns sagði við tengda'
móður mína, þegar hann hafði rannsakað vandlega á mér and-
litið: »Sérðu ekki, að hún ber böl og ólán í augum?« Jæla'
þú hlustar víst? Eg vona að þér leiðist ekki sagan?«
»Nei, sannarlega ekki«, svaraði ég. »Upphafið er ágaett«-
»Þá er bezt ég haldi áfram. Ég fór aftur heim til foreldra
minna og réði mér nú ekki fyrir kæti. Ég var gædd frábærri
fegurð og yndisþokka. Þetta vissi ég ósköp vel, þó að fólk
reyndi að leyna mig því. En hvað finst þér?«
»Það er mjög líklegt«, tautaði ég, »en þú verður að nu*na'
að ég sá þig aldrei*.
»Hvað þá! Sástu mig aldrei? En hvað um beinagrindina
mína? Ha! ha! ha! Jæja, ég var nú bara að spauga. En
hvernig á ég að geta komið þér í skilning um, að úr holum
augnatóftum hennar lýstu eitt sinn ljómandi dökk augu, l°ð'
andi af ástarþrá? Geturðu gert þér í hugarlund muninn 2
ógeðslegum skoltunum, sem þú varst vanur að sjá, og bros-
inu, sem lék um þessar rósrauðu varir? Það hlægir mig hve
litla hugmynd ég get gert þér um yndisþokkann og fegurðina
í mjúkum boglínum þess hörunds, sem í blóma æskunnar
klæddi gömul og skinin beinin, sem þú umgekst. Og Þ3^
veldur mér einnig gremju. Frægustu læknar samtíðarinnar
hefðu aldrei látið sér detta í hug, að beinin úr þeim líkama
yrðu notuð til að kenna beinafræði. Ég get sagt þér það, iu
einn ungur læknir, sem ég þekti, líkti mér við gullið chatnpak'
blóm. í hans augum var ég yndislegt blóm og síst allra fall|n
til að notast við kenslu í lífeðlisfræði. Eða hverjum skyldi
láta sér detta í hug beinagrind af champak-blómi?
Eins og demantinn varpar frá sér bárum blikandi fegurðaÞ
varpaði hver hreyfing mín, þegar ég gekk um jörðina, tr3