Eimreiðin - 01.01.1929, Qupperneq 105

E|MREIÐIN
HALLGRÍMUR
85
°9 ekkert um þau hugsað. Hitt hafði ekki komið til neinna
a a> að aðrar verur gætu komið til greina í því efni.
n þar sem ég komst nú þessa stundina inn á þá hugsana-
raut. þá ræður það að líkindum, að ég setti þetta í samband
1 ummæli húsfreyjunnar í Valaskarði. Ég varð á þeim
au9nablikum sannfærður um, að þetta væri Hallgrímur. Og
j-9 fyltist af heift gegn honum. Mig langaði til að brjóta í
a°nurn hvert bein. Og svo áttaði ég mig á því samstundis,
f kv’ miður væru engin bein í honum. Ég gat ekkert í
°num mölvað og ekkert gert honum.
uðvitað hljóp ég á eftir Bjarna og náði honum bráðlega.
~~ Sérðu manninn enn? spurði ég.
~~ ]á Hann stendur rétt hjá okkur.
a tók ég til máls og hélt þá skringilegustu ræðu, sem ég
e lutt á æfi minni.
,, . Hlustaðu nú á mig, Hallgrímur, sagði ég. Þetta er þér
|../!I,til neins. Við erum hér tveir á ferð, og þú hefur engin
j° ,a m^r- Hvað sem þú tekur til bragðs, þá fyrirlít ég það.
u rniuum augum ert þú ekki eingöngu illmenni. Þú ert eink-
skal 1^l^t dlmenni. Því að ég veit, að ég ræð við þig. Ég
þínu ÍOnia B'arna * náttstað, og árangurinn af þessu göltri
nú V®r^ur enginn annar en svívirðing fyrir sjálfan þig. Og
að til þess að fara að skammast þín fyrir það
þú hvælas* hér uppi á heiði og villa um menn. Ef
hend^ nohhurs nýtilegur, þá taktu þér eitthvað annað fyrir
hve 'Ur Bn ^U eft til einskis nýtur, þá vertu kyr í ein-
skö^111*11 l'etrnhYnnum, sem eru þér samboðin. Því að sú mesta
germm °9 sv>virðing, sem nokkurn getur hent, er það að
þgS12 drau2 hér á jörðunni.
^gar ég hafði lokið þessari ádrepu, ávarpaði ég Bjarna.
J berðu hann enn? spurði ég.
’neðvhu'nd5^3^ 'm°r ^ Þess l106'9 l131111 nirlur
— o harna stóð ég uppi yfir honum í glórulausum bylnum
vig bað Um hað mihiHe9a> a^ e9 9æh staðið
verðu ’-i es ha!ðl sa9i íáum augnablikum áður af tölu-
mi 1 æti, að ég skyldi koma honum í náttstað.