Eimreiðin


Eimreiðin - 01.10.1934, Side 65

Eimreiðin - 01.10.1934, Side 65
Eimreiðin sál oq saqa á íslandi oq í arabíu 391 Auk þess hefur auðvitað það, að baráttan fyrir lífinu hlaut að vera örðug, stuðlað að því að gera menn alvarlega og jafnvel önuga í skapi. Grasið, sem kvikfénaðurinn lifði á, og fæði manna því að miklu leyti var undir komið, var ekki meira en bað á hinum sólbrendu gresjum Mið-Arabíu og á hinum hraunflekkóttu engjum íslands, að hallæris-uggurinn lá nálega alt af ömurlega nærri. í þessari óblíðu tilveru var fátt til að vekja glaðværð. Hneigðin til að fara alt of hátíðlega með sjálfan sig var l'ha afleiðing af hinni miklu umhugsun um sjálfan sig, er bróaðist í einangruninni. í skáldskapnum leiddi þessi hneigð til þess, að nálega alt, sem kveðið var, varð ljóðrænt; á það tó fremur við Araba en íslendinga. Tilfinningar skáldsins sjálfs, gleði þess og sorg, megnuðu einar að koma því róti ■á geðið, að það yrði að fá útrás í ljóði. Á báðum stöðum urðu auðvitað manvísur aðalþáttur þessa IJóðræna skáldskapar. Hér er líkingin sprottin af því, að sömu mannlegu tilfinningarnar koma fram; ástaljóð eru svipuð, hvaðan úr heimi sem þau eru: hin löngunarfulla þrá og hin sára örvænting er yrkisefnið, sem alstaðar kemur aftur og aftur í nýjum tilbrigðum. Söguljóð þekkja Arabar alls ekki, og á Norðurlöndum eru aðeins einstöku drög hér og þar til slíks. Og af sjónleika- sháldskap átti hvorug þjóðin neitt. Ástæðan var fyrst og fremst sú, að hin ytri lífskjör buðu ekki það, sem til þurfti. Sjón- leikar eiga aðeins heima í bæjum; því að fyrsta skilyrði sjón- leika eru áhorfendur, og þeir eru aðeins þar, sem margir öúa saman. En hér við bættist sú mikilvæga ástæða, að hvorki Arabar eyðimerkurinnar né íslendingar gátu farið úr sínum skáldaham, þeir gátu ekki brugðið sér í gervi annarar, tilbú- ■nnar persónu, en það er nauðsynlegasta skilyrði alls sjón- leikaskáldskapar. Hvað er Hekúba þeim, sem aðeins hugsar sjálfan sig? Þannig varð hinn ljóðræni skáldskapur eðlilegur bæði Ar- óbum eyðimerkurinnar og íslendingum, og hvorugir komast ^iá því að fá á sig þann oflætis- og frekjusvip, sem ljóð- sháldin oft fá, af því að þau telja þá gleði eða kvöl, sem býr 1 sál sjálfra þeirra, svo ákaflega merkilega og mikilvæga, að
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.