Eimreiðin


Eimreiðin - 01.10.1934, Side 67

Eimreiðin - 01.10.1934, Side 67
Eimreiðin SAL OG SAGA Á ÍSLANDI OG í ARABÍU 393 Sameiginlegt báðum er að vilja skapa eitthvað, sem ekki er blátt áfram auðskilið; skáldin leggja stund á orðaflúr og gátu- mál. Oss finst mikið af þessu nálgast tilgerð; gömlu hirð- ingjaskáldunum og íslenzku skáldunum fanst listin einmitt í þessu fólgin; fegurðarþörfin hafði, við hin þröngu kjör, þar sem menn alt af skokkuðu sömu, troðnu brautina, leitt út í óeðlið. En hvaða skoðun sem menn nú hafa á þessum eirfkenni- lega skáldskap, sem eftir vorum smekk er oft undarlegur og ógeðfeldur, þá getum vér ekki neitað því, að hann ber vitni uni andlega mentun á háu stigi, sem virðist enn merkilegri fyrir það, að hún stingur í stúf við hin óbrotnu og fátæklegu lífskjör, sem hún á báðum stöðum hafði þróast við. Skáld- ■ðjan var vitni þessarar mentunar, oft eina vitnið. Þess vegna sjáum vér og, að þessi skáldskapur fær mikið gildi í daglegu Hfi, ekki sízt þegar hann er mæltur af munni fram, undir- búningslaust og óvænt, og getur gripið inn í rás helztu við- burðanna. Hin mikla leikni í því að mæla ljóð af munni fram er órækast vitni um andans fjör og fimi Araba og Islendinga. Og þessi gáfa vaknaði og þróaðist við það að ljóðið átti vísa uiðtöku og skilning; í vísunni, sem spratt upp af skapi líð- andi stundar, bjó máttur, er gat hrifið hugi manna með sér, einmitt vegna þess, að hið auðuga andlega líf var almennings- e>9n; tónar koma aðeins þar, sem hljómgrunnur er. Ættræknin er sameiginleg fornarabísku og íslenzku menn- 'ugarlífi. Þessi tilfinning er eðlileg afleiðing af því, að ein- sIaklingnum veitti mjög örðugt og nálega ókleift að bjargast a eigin spýtur, svo sem lífinu var háttað á báðum stöðunum. ^f því leiddi og, að einstaklingurinn var ekki metinn út af ^yrir sig, heldur sem meðlimur ættarinnar. Þess vegna varð e'ft hið mikilvægasta réttaratriðið í frumstæðu þjóðfélagi, sem Se staða þeirra, sem eftir lifa, þegar maður er veginn, alveg ^ð sama hætti í Arabíu og á íslandi. Með því að ekki var ne>tt sameiginlegt ríkisvald, sem allir urðu að lúta, varð — a báðum stöðunum — víg að vera einkamál milli vegandans °9 vandamanna hins vegna; þeir urðu sjálfir að koma hefnd- Utn fram eða taka vígsbætur, fá uppreisn með blóði eða bót- Utn- En einmitt hin skýra meðvitund um það, að ættin var
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.