Eimreiðin - 01.01.1935, Qupperneq 34

ARNHEIÐUR
EIMBEIÐIN
„Gott er veðrið, Klabeek“.
„Já, það er gott“.
Á þögulum samverustunduin okkar, þar sem við skift-
umst A aðeins einsatkvæðisorðum, þróaðist hjá mér sérstök
samúð með þessum hrikalega sjómanni, sem var þögulli og
dró sig meira í hlé en hinir i'erðafélagar mínir. Sálnaveiðar
hafa ætíð heillað mig, því að þær fela í sér sálrænar athug-
anir, sem geta verið alt eins freistandi og nytsaxnar og æfin-
týraríkustu ferðalög' lengst inni í óþektu landi. Og þarna
fékk ég óvænt hugboð um, að ný sál, lirvals-bráð, væri í nánd.
Eftir tvo eða þrjá daga var Ivlabeek orðinn ofurlítið al-
úðlegri. Þegar hann kom upp á stjórnpallinn, var handtak
hans hlýtt og traust. Annars virtist hann vakna af sinni
vanalegu deyfð eftir því sem við nálguðumst eyjuna. Stund-
um var sem hann brynni af drungalegri hitasótt, einhverri