Eimreiðin - 01.01.1935, Síða 38

ARNHEIÐUR
himhhiðin
'2(>
daga viðdvöl í Reykjavik til að gera við mestn skemdimar-
Fimin dagar, það var nægur tími til að sjá sig dálítið um í
landi. Eg vildi sjá Heklu ... Hún er hræðileg, þessi eyja!
Vötn og aftur vötn, gríðarstórir fossar og hreyfingarlausar
hersingar af alla vega litum eldfjöllum. Og hvílík þögn! Og
sá friður, hvíld og vellíðan! Skilurðu mig? .Tá? Mig vantar orð
til að lýsa því ... Og ég sá Heklu! Þangað kemst maður
eftir víðáttumiklum sléttum, þöktum rauðu, grænu og svörtu
hrauni. Stórkostlegt! ... Við rætur eldfjallsins stendur bær
með torfveggjum, ög þakið er eins og veggirnir, og féð stóð
þar á beit. Hjónin lofuðu mér að vera um nóttina. Þau áttu
dóttur ...“.
„Dóttur? ...“.
.... og frá þeim degi, er ég sá hana, er ég ekki sami mað-
ur! Er það ekki vitlaust, ha? Hárið á lit eins og þroskað
korn. Arnheiður heitir hún ... í þrjú ár hef ég borið mynd
hennar hér, í höfðinu. Það eru komin þrjú ár! Þetta er í
lyrsta skilti sem ég kem aftur á „bankana". Það var eins og
ég óttaðist það sem inundi ske, það sem áreiðanlega skeður
núna. Sjáðu til, við komum við í Reykjavík til að setja þig í
land. Eg leigi hest. Eftir fjóra daga verð ég kominn til bæj-
arins. Og ég vonast eftir að ílengjast þar. Setjast þar að fyrir
fult og alt! Þetta „nooiderlicht“ er góðs viti ...“.
Þarna hafði ég lykilinn. Eg viðurkenni fúslega, að þetta
■einkennilega æfintýri tók vonum mínum langt fram. Eg
revndi að vísu að hafa félaga minn ofan af hinni ámælisverðu
fyrirætlun sinni um að strjúka frá borði, en það var miklu
fremur af meðvitundinni um sjálfsagða skyldu mína heldur
er. af djúpri sannfæringu. Fortölum mínum var líka á glæ
kastað. Klabeek heyrði ekki lengur til min. Gervöll eyjan og
andlit Arnheiðar stóðu á milli hans og orða minna. Tveir
<lagar liðu án þess að hann ræddi frekar við mig um hrenn-
andi ástríðu sína. En þriðja daginn, sem var sá síðasti á
„bönkunum", átti „hraut“ örlaganornarinnar að hrotna á
sorglegan hátt.
Enn einu sinni höfðu norðurljósin reitt Þór til reiði, hinn
ógurlega guð stormanna. Bræði þrunginn Þór hafði gefið
hneggjandi reiðskjótum sínum lausan tauminn. Okkur vanst