Eimreiðin - 01.01.1935, Qupperneq 40

28
ARXHEIÐUR
EI.MREIÍ)IN
og nötraði allur i vonlausri leit að stuðningi, nieðan stœrðai'-
holskefla, líkust lifandi fjalli, steyptist þráðbeint yfir varn-
arlaust skipið, sem hóf skutinn hátt í loft upp, svo að skrúf-
an hamaðist í storminum eins og djöfulóð. I gegnum brakið
og brestina heyrðist hvinurinn í köðlum, sem slitnuðu, dynk-
irnir í tunnum, sem hentust á fleygiferð um þilfarið, og ógui'-
legt angistarvein: Klabeek hafði orðið að sleppa takinu,
hlindaður og' hálfrotaður . . .
Síðan datt alt í dúnalogn, á yfirnáttúrlegan hátt, svo að
eftir hevrðist aðeins þreytulegur niður.
í Reykjavík gaf skipstjórinn skýrslu um athurðina, til-
kynti þá yfirvöldunum og inti af hendi hin venjulegu fornis-
alriði. Og Forhan lag'ði af stað heimleiðis.
Þegar rannsóknum mínum á Landshókasafninu var lokið,
hélt ég aftur til meginlandsins með skandínavisku flutn-
ingaskipi, sem var þar á ferð. Og árin liðu. Af Klabeek og
hinum sorglegu afdrifum hans var ekki annað orðið eftir en
óljós endurminning. En þá keinur til sögunnar síðasti þátt-
ur þessa einkennilega æfintýris. Eg les hréfið yfir aftur og
þýði það orði til orðs:
Ásólfsstöðum (Hekln)-
Gamli kunningi!
Það eru til sögur uin sjómenn, sem ganga aftur. Oftast
nær eru það skröksögur, en mín er sönn. Mér var bjargað frá
druknun, já, eins og Móses litla, sem presturinn sagði okkm'
frá við spurningarnar. Eg segi þér hvernig það atvikaðist,
ef þú kemur einhverntíma hingað, því að héðan fet' ég aldrei
framar. Það var fyrst löngix eftir slysið — þú veizt — oð
ég komst á snoðir um, að Forban hefði ekki farist, eins og
ég hjóst við. Eg bjargaðist fyrir kraftaverk, og það var ó-
maksins vert. Minstu þess, að „noorderlicht“ið var góðs
viti. Eg bý hér og er hamingjusamur. Við Arnheiður eruiu
eins og þekku börnin, sem engu er lofað, en fá þó alt-
líg á tvo syni, og fénu fjölg'ar hröðum skrefum. Ef þú keiu-
ur aftur til eyjunnar til að grúska í hókum, þá verðurðu
að koma lil Heklu. Hér er svo margt dásamlegt. Þú skalt
bara sjá. Stundum efast ég um alt, sem skeð hefur og uni
hamingju mína. Ef ég hitti þig aftur, þxi sem varst félag1