Eimreiðin - 01.01.1935, Side 42

EIM liEIÐlS
Ég' hitti ])ig —
Ég sá þig fyrst á hausti, er húmið færðist yfir
— og hnigu hlóm til jarðar og fuglar hurfu braut. —
I>á komstu eins og sólgeisli, sem að altaf lifir,
i sálu gefur hirtu og mýkir hverja þraut.
líg þekti þig um vetur, er sól var horfin sunnar,
— ég saknaði’ hennar ekki, því þú varst hetri en hún.
I>ó þektu fannir jörðu og hvrgði frostið hrunna,
þú barst mér ljóma vorsins og grös um engi og tún-
()g svo mun koma vorið með sunnanblæ og hlýju
og söng í hlíð og lundi og angan lífs og þrá;
þá lifna fræ í jörðu og fjörgast alt að nýju,
jiá fyllist hugur æsku. En hvar verðurðu þá?
Dalurinn minn.
Um sumardag ég fór á fjall
og fann þar lítinn dal,
á meðal hnúka, langt úr leið,
einn luktan hamrasal. —
Þar gróa blómin lilá og rauð,
í hlænum vaggar stör. —■
Þar raular lækur lagið sitt
við lága hakkaskör.
Eg veit svo fara fjölmörg ár,
þá fegurð sér ei neinn —
það dalurinn sér dafna um vor
og devja að hausti einn.
Sú fegurð öll til einskis fór,
þess enginn maður naut.
Þar óséð dó hver eyrarrós
og alt um hæð og laut.
Ég líki þér við litla Jijóð,
þú litli dalur minn!
sem afskekt býr og enginn man
nema’ afkomandi þinn.
Þar kynslóð eftir kynslóð deyr
í kulda snemma um haust.
Eitt fagurt land með fríðri þjóð,
en feigri — vafalaust.
Þórir Bergsson■