Eimreiðin - 01.01.1935, Blaðsíða 59

('XDlHVm'XDIX
-47
KDiniiIÐlN
8at konan hans fyrst talað við einhvera, sem vit hafði á list-
,,1"’ aldrei hafði hann kvnst manni, sem ekki var líein-
sem belnr hafði vit á listum en Ivarl Jósep.
llnis íistamaðui
dif *lll'n Var ekki ienMi að finna það. Hin íbyggna þögn Bene-
1 vts, einsatkvæðisorð hans og sifelt sainþykki, þegar um listir
Un(lirvitund var að ræða, var farin að verða nokkuð grun-
, In’ llað iann liann sjálfur, og enda þótt sagt sé, að ástin sé
(tui sjónlítil, gat svo farið, að konan hans kæmist að því
a lokum, að hann hefði enga undirvitund og ekki meira vit
j lstlun en hundur------og hvernig færi þá? En nú tók Karl
°S(1J al honum ómakið og hélt upp skildi fyrir honum. Hann
laiinii að koma á hverju kveldi og horða kvöldverð. Þegar
til ' U 11111 llstl1, seni nálega alt af var gert, var unun að heyra
Kil|a, fyrir þá, sem gátu fylgst með. En það var ekki alt
“ Svo þægilegt. Svo mörg' hárfin hugmyndasambönd var erl'itt
sei.ía iram á hinni stirðlegu íslenzku, og var frakkneska og'
]^1IUU 1 In mál látin fylla upp í skörðin. Einna lakast fylgdist
].('lle<llkl 111 eð, þegar samtalinu veik að hugrænum eða hlut-
ini UUn 1)læl)liMðum undirvitundarinnar, „la conscience subli-
I nale ’ seni Karl Jósep kallaði hana stundum. En frúin var
sJ(Hinda himni og ljómaði öll af ánægju og listræni.
l|( ° einn §óðan veðurdag varð þeiin hjónunum sundurorða
s,i<>ð' 'll'U' var ai kvæði eftir Prudhomme, sem fniin
1 a® vei'kaði eingöngu á undirvitundina.
nefeuedikt hafði rétt áður staðið i stimabraki við gjaldeyris-
1( ut af innfluttum vörum frá Japan og var annars hugar.
p ndiivitund?“ sagði hann. „Hvað er það eiginlega?“
uinni varð tyrst algerlega orðfall, svo rann henni í skap.
nicð U eit SV° sokkinn otan 1 þetta innihaldslausa brask ykkar
,. ° lulur og gróða, að alt hið hærra og göfugra í sálinni fer
1,1111 kjá ykkur eins
ullorðinn maður
ba'f11 tl(tlu enSa undirvitund. Mig hefur lengi grunað þetta.
q 1 (l siólaust, ]iað er blátt áfram dýrslegt og ruddalegt -.
> i'að ég er ógæfusöm“ ----og svo fór hún að gráta í fvrsta
,nn eftir hjónabandið.
B*lð orð °§ >,e—elskan mín“ stoðuðu ekki hót.
” Hl skllur uiig ekki og hefur aldrei skilið, þótt ég héldi það
og reykur úr útbrunnum gíg. Að vera
og vita ekki hvað undirvitund er sýnir hezt.