Eimreiðin - 01.01.1935, Qupperneq 112

100
Á n.ELAMÝRUM
EIMREIBU*
„\rcrtu velkominn“, segir hún stillilega. „Það er gaman,
að þú vildir koma liingað. —■ Það hefur verið svo einmana-
legt í sumar".
Nú sé. ég, að hún hefur dökka bauga undir augunum. Og
hún hefur megrast.
„Hvað segirðu! Einmanalegt hérna, innan um kýr og
geitur og heilan hóp af ungu fólki, stúlkuin og börnum!“
„Já, en — ,,ich weis: nicht was soll cs bedeuten, dasz ich
so traurig bin“.'1) — Ég hef aldrei fundið til þess fyr en i
suniar. — Og skil ekki sjálfa mig — lengur. — Það er líklega
Berta. —
En fyrirgefðu, góði! Eru það nú viðtökur, sein þú færð!
Gerðu svo vcl að ganga í bæinn!“
Við göngum inn í selið. Fremst er eldhúsið, allstórt og
rúmgott, með opnum hlóðum, ystinga-áhöldum, stórum pott-
um og kötlum, ásamt matreiðslutækjum. Til hliðar er mjólk-
urbúrið, tandur-hvítt og hreint og' álika stórt og eldhúsið.
Þar standa vandlega þvegin mjólkurílát í löngum röðum í
hillunum, skilvinda, strokkur og ýmisleg smjörgerðaráhöld-
—■ Inst er stofan, sem einnig er allstórt herbergi í venjuleg-
um seljastíl, opin upp i rjáfur. Þar inni eru þrjú breið rúm,
stórjt borð undir stafnglugga, einn armstóll og nokkrir minni.
Nýrifnu einibarri er stráð á gólfið, sem er skjalla-hvít-þveg-
ið. Eldur brennur á litlum arni. Svallaug hefur flýtt sér að
kveikja upp, þegar hún sá til mín, — og öll selstofan er full
af hlýrri, friskri angan af skógi og hreinlæti og friði. Syst-
urnar eru úti við, og bræðurnir eru báðir að sækja búpen-
inginn.
„Nú verðurðu að hvíla þig, á meðan ég sæki þér eitthvað
að borða“, segir Svallaug, og það er móðurlega hlýr húsfreyju-
blær á rödd hennar.
En hve Svallaug verður elskulega myndarleg húsfreyja!
hugsa ég með mér.
Ég sezt niður við stafngluggann og horfi upp til hlíðarinn-
nr. Hér er gott að vera! Friður og kyrð fyllir sál mína sæl-
nm unaði. Ég horfi út um gluggann og minnist og minnist:
1) Fyrsta hcndingin í kvæði Heines: I.orelei.