Eimreiðin - 01.01.1935, Page 117

E1-'IBE1ÐIN
A DÆLAMYRUM
ior>
Í’æsti
ketta er min hamingja, Bjarni!“
»Já, við erum vist öll villuráfandi börn
hamingjuleit. Og
lr ei'n víst þeir, sem finna hana“. —
”hað er
er‘
af því, að þeir leita hennar ekki þar, sem hún
’ segir Svallaug með áliafa. „Við sjáum ekki, skynjum
?kkl’ skiljum ekki — oft og tíðum -— að við höfum ham-
lngjuna rétt hjá okkur —■ og í okkur — fyrr en það er of
s°mt- t)g svo föðmum við grátandi tóma þrána, endurminn-
ll}guna, söknuðinn alla æfi! Táralindirnar þorna, en við grát-
lUn Sa»it. — Og svo verðum við gömul og grá og einmana
gleðisnauð og — og lífið eintóm kvöl, kvöl, kvöl! — G.uð
minn góður! Eintóm kvöl!“
p ollaug gripur báðum höndum fyrir andlitið og riðar til.
'g gi'ip hana og styð hana.
’’Nei’ en — Svallaug góða!“
Hún lítnr upp á mig gegnum tárin. En í augum hennar,
jil H11’ djúpt, hyldjúpt, logar niðurbældur eldur ástríðu og
j-, lnninga — blossandi bál, svo hreint og tært og voldugt! —
pk hrekk við. Þessi Svallaugar-augu hef ég aldrei séð áður.
g stari á hana forviða. Augu hennar fanga mig og seiða,
I I)íl lnér ekki. — Og einkennilegur straumur, sterkur og
'dtugur, gagntekur mig allan.
Hg a|t i einu verð ég alsjáandi! Ég les í augum hennar
he' * °Plnnl kék- Og hún sér óðara, að ég geri það. Eld-
V|..' Uóðbylgjan flæðir vfir brjóst hennar og háls og brýtur
j. 1 att andtitið í einni svipan. Bálið hjaðnar i augum hennar,
1 r
Sj. ’ ovinar, sloknar. Og upp ur djupum sálar hennar
ger]Ul myikrið a ný °g fyllir hin fögru augu hennar. Og nú
' 1 °ytist andlit hennar undir augum minum, Hún verður
að litilli * .
**’ auðmjukri, biðjandi stúlku, er sígur í kne og réttir
‘ner henUi,----- ... ..
hend
ui'nar í angist og örvæntingu.
l) ið ' * 'rgetðu mér, Bjarni! Ó, fyrirgefðu mér! — Ég vi
p 1 ehki —- ég ætlaði ekki, nei, nei, nei, ég vildi það ekki!
^ lg hef liðið svo voða, voða! — Og s\
ver' viðbót við hitt — alt hitt! — Trúi
að fUl að trna nier' Ég vildi þetta ekki
a að \ita það. — En ón nnt ekki borið
Og svo er það líka Berta
Trúðu mér, Bjarni! Þú
! —■ Þú áttir aldrei
En ég gat ekki borið þetta lengur!“