Eimreiðin - 01.01.1935, Blaðsíða 136

124
RITSJÁ
EIMUEIÐI*
niolluleg. Flcst af |>essu er neikvæður skáldskapur, sem nútimainenn
virðast hvorki liafa tíma né löngun til að leggja hugann að, né setja sig
inn i liessar sifeldu „ég“-hugleiðingar og sama lindaniðslækjakliðS'
hjalið upp aftur og aftur, eins og hver sé að reyna að herma eftir öðruni-
]>ótt merkilegt mcgi heita, virðast tiltölulega fáir reyna að stæla Einai'
Henediktsson, en hins vegar er megnið af siðari ára ljóðskáldskap ein-
göngu „epigon“-skáldskápur, með útvötnun og viljandi eða óviljandi
stæling gömlu skáldanna, enda var varla við öðru að húast, ]>egar jafn-
mikið er orkt lijá svo fámennri l>jóð, sem á yfirleitt erfitt með að til"
einka sér Ijóðskáldskap á öðrum málum en dönsku og norsku. Fæstif
hafa ástæðu til að læra stórþjóðamálin svo vcl, að þeir liafi full not at
kvæðum á þeim og geti fvlgst með anda máls og stils til hlitar. Hjá
einstaka höfundi virðast þó koma fram nokkur áhrif frá sænsku skáld-
unum Fröding og Karlfeldt. Nýrra enskra og þýzkra áhrifa virðist litiö
gæta og frakkneskra varla eða alls ekki (Baudclaire?). Kýmni sést varla-
— Tóinas Guðmundsson er einn liinna sárfáu, sem er nógu sjálfstæður
til þess að geta liafið sig yfir alt þetta rótgróna stælingafargan, en virðist
hinsvegar hafa fengið almenn auðgandi álirif frá erlendum (norrænum)
ljóðskáldum, án þess ]>ó að stæla neitt þeirra sérstaklega. Hann hefur
]>ann mikla kost að láta ekkert lélcgt frá sér fara, mál lians er lipurt og
alþýðlegt, án ]>ess að vera „jargon". Hann er heldur ekki að sprcyta sig
á einkennileguin nýyrðum, eins og sumum ijóðskáldum vorum hættir
svo mjög við, og smekkleysur er hvergi að finna, né máttlausar liend-
ingar, settar rimsins vegna. Hann veit, hvað hann ætlar að segja, cn ]>ú
einkum, livað hann ætlar ekki að segja og er þvi vandvirkur.
Hann leitast ekki við með iburðarmiklu og tviræðu orðalagi að leysa
úr vandagátum lifsins, snýst heldur ekki i sífellu um sina cigin dýrmætu
persónu og hennar framúrskarandi tilfinningasjóð, eins og mörgum hyrj-
endum hættir við, lieldur kveður hann um það, sem fyrir augun her og
]>á hclzt Reykjavíkurbæ og fólkið þar, um Austurstræti, um Vesturha-
inn, naustin, hátana og sjóinennina, um vor og liaust í bænum, un>
höfnina og kolakranann, og eru sum þcssara kvæða með þeim hcztu i
hókinni. En liann getur lika orkt um gainlar kærustur, um pennanu
sinn, um japanska kóralskóga i tunglskini og um ógæfumanninn Júdas
Iskariot. Honum þvkir veröldin fögur, þótt ýmislegt megi að lienni
finna, og hrosir góðlátlega að þvi, sem kýmilegt er.
í fáin orðum sagt, öll kvæði bókarinnar eru hetur en í meðallagi kveð-
in og suin ágætlega gerð. J. .V.
FRAMHALDSLÍF OG NÚTÍMAREKKING eftir Jakob Jónsson ]>rest á
Norðfirði. Formáli eftir Einar H. Kvaran. Með 7 mvudum. Rvik 1934.
(E. P. Briem).
Það er engin furða, að ungur prestur verði hugfanginn af sálar-
rannsóknunuin og styðjist við árangur þeirra í starfi sínu, svo injög
sein sá árangur varpar nýju Ijósi yfir margar meginkenningar krist-