Eimreiðin - 01.04.1941, Síða 74

KUKL
EIMHEIÐIN
LSG
lekið til umræðu og úrskurðar mál, sem hann vbnaði, að allir
niundu fylgja með athygli. Hann ætlaði sér ekki að fara mörg-
um orðum um þetta mál, það væri óþarfi, því varaforsetinn
hefði framsögu í því og myndi gera Ijósa alla málavexti þess.
Varaforsetinn stóð á fætur, leit yfir kirkjuna og lét augun
hvarfla þar og hér um fullskipaða bekki. Ofurlítið ísmeygilegt
bros lék um þunnar og fölar varir hans. Svo tólc hann til máls,
og röddin var mjúk og sannfærandi: „Mínir kæru tilheyrendur!
Eg hef tekizt á hendur að reifa mál í þessu drottins lnisi í
áhevrn hans safnaðar, en málið er alvarlegs eðlis og hefur um
hríð legið í vitund vorri eins og kaldur og hræðilegur skuggi.
Og vér hefðum kosið — hefðum vér átt þess nokkurn kost —-
að þurfa ekki að tala þau orð, sem framsaga þessa máls hefur
i för með sér, en trúnaður vor við hinn sanna, óumbreytanlega
og volduga drottin krefst þess, að orðin séu töluð, svo að vður
megi verða kunn sú spilling og það ranglæti, sem óvinurinn
plantar og gróðursetur í sálum þeirra, er ekki hirða að þræða
liinn þrönga veg sannrar trúar og guðsdýrkunar — þann veg,
sem einn leiðir til frelsunar og sáluhjálpar.“ Meðan varafor-
setinn mælti siðustu orðin lét hann augun hvarfla yfir mörg
hundruð starandi andlit, sem lotningarkennd forvitni hafði
gagntekið. Svo þagði hann nokkur augnablik, en hóf svo ræðu
sína á ný: „Einn af prestum kirkjufélags vors á hér til sakar
að svara, sakar, sem er svo ótrúleg og ókristileg, að ég hika
við að nefna hana því nafni, er næst liggur, svo ég ekki hneyksli
þennan söfnuð — þetta trúaðra drottins barna samfélag. En
til þess, að enginn gangi þess dulinn hvaða alvörumál hér er
reifað, mun ég nota orð, sem ég vænti að gefi nægilega skýrt
til kynna í hverju sökin er fólgin, og orðið er k u k 1.“ Vara-
forsetinn þagnaði enn og leit yfir áhevrendur sína. Hann var
að gefa síðustu setningunni tóm til að smjúga inn í vitund og
skilning þeirra, er á hann hlýddu.
Öll kirkjan var hljóð sem gröf — þarna var nýjung á ferð-
inni, sein enginn vildi missa af að hevra. Menn sátu sem heill-
aðir og biðu framhalds sögunnar. Svo tók varaforsetinn enn
til máls: „Síðasta misserið hafa dularfullar og ískyggilegar
sögur horizt frá einu prestakalli voru. Fyrst gátum vér ekki
trúað, að sögur þessar hefðu við rök að styðjast, allra sizt