Eimreiðin - 01.04.1941, Qupperneq 76

188
KUKL
EIMREIÐIN
hans á liðnum árum, en leggur aðeins fyrir þingið eftirfar-
andi ályktun:
„Brandur Gestsson, er um allmörg ár hefur verið þjónandi
prestur í Samfélagi Rétttrúaðra manna, hefur gerzt sekur um
hneykslanlega villu, sem er þess eðlis, að henni verður ekki
lýst á vægari hátt en að nefna hana kukl.
Stjórn Samfélags Rétttrúaðra manna gerir nefndum Brandi
Gestssyni tvo kosti. Þann fyrri: að viðurkenna opinberlega
sök sina og hlíta þeim ákvæðum, er kirkjustjórn vor fvrir-
skipar. Hinn síðari: að vera rækur úr félagsskap vorum sem
villutrúarmaður og verða auglýstur sem slíkur af Samfélagi
Rétttrúaðra manna.“
Eftir að hafa lesið ályktunina settist varaförsetinn niður
hægra megin við gráturnar, en þá reis forsetinn á fætur, gekk
að kórdyrum og ávarpaði söfnuðinn. Hann kvaðst vona, að
öllum hefði getizt vel að hinni skörulegu framsöguræðu, sem
flutt hefði verið af einbeittni og háttlagni og kvaðst vænta
þess af öllum, sem létu sig nokkru varða vöxt og viðgang
hfeilagrar kirkju, að þeir gerðu sér Ijóst hvílik nauðsvn það
væri að skera illgresið við rótina, áður en það næði að sá út
frá sér. Með þá nauðsyn fyrir augum kvaðst hann vænta, að
inenn samþykktu einróma ályktunina, en áður en atkvæða-
greiðsla um hana færi fram, hefði Brandur Gestsson tækifæri
til að játa brot sitt og biðja opinberlega fyrirgefningar, að
því búnu mætti ákveða hvaða refsingu hann verðskuldaði,
en raunar hlyti hún að miðast við þá dýpt auðmýktar og iðr-
unar, er sakborningurinn sýndi, er hann játaði brot sitt og
bæði fvrirgefningar.
A meðan forsetinn talaði síðustu orðin, tók þyrping þeirra
Idrkjugesta, er stóðu næst dyrum, að greiðast í sundur, og inn
úr henni gekk gamall maður, hár á velli og hvítur fvrir hær-
um. Hann bar snjáð og upplituð klæði, en svipur hans og yfir-
bragð vitnaði um, að hann væri enginn kotungur. Hann gekk
inn kirkjugólfið og fast að kórdyrum. Þar nam hann staðar
og renndi augunum vfir kórinn, þar sem prestarnir sátu, sneri
sér svo við og leit yfir kirkjuna og virti fyrir sér andlitin öll,
er þá blöstu við honum. Svo hóf hann mál sitt:
„Ef að allt þetta góða fólk, sem hér er saman komið, hefur