Eimreiðin - 01.04.1941, Blaðsíða 104

216
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
eimreiðin
dúfur og slægir sem höggorm-
ar.“ Þau orð ritningarinnar
hafði ég gengið úr skugga um,
að væru sönn. Sjálfur er högg-
ormurinn sá skæðasti dáleið-
andi og sefjandi, sem til er í
öllu dýrarikinu. Höggormur-
inn ræðst aldrei af skyndingu
á herfang sitt. Hann færir sig
nær því hægt og hægt, veit all-
an timann, hvað því líður, en
hreyfir aðeins örlítið höfnðið á
skriðinu til að fylgjast með
hinu dauðadæmda fórnardýri
sínu, tryggir sér þannig óskipta
athygli þess og nálgast það
örugglega, án þess að nokkru
skeiki. Aldrei sleppir högg-
ormurinn hinum heillandi
augum sínum af augum fórn-
ardýrsins, ekki svo mikið sem
eitt andartak. Samkvæmt á-
kveðnum sálfræðilegum og líf-
eðlisfræðilegum lögmálum,
sem visindamönnum eru nú
að verða kunn, magnast löm-
un fórnardýrsins, unz hún er
alger. Viljastarfsemi þess er
lögð i læðing, vissar heila-
stöðvar verða algerlega tilfinn-
ingalausar, og sigur höggorms-
ins er alger. Þessi aðferð nátt-
úrunnar er í rauninni án allr-
ar grimmdar, því að herfangið
er algerlega ónæmt fyrir öll-
um sársauka og jafnvel með-
vitundarlaust meðan slangan
vegur það og gleypir.
Ég minnist atviks, sem kom
fvrir einn vin minn, sem var á
ferð með mér um skóglendi
og varð fyrir höggormi. Hann
hafði gengið fram úr mér og
hvarf mér um stund, svo ég
kallaði á hann, en fékk ekk-
ert svar. En ég náði honum
fljótlega, og stóð hann þá eins
og bergnuminn og horfði út í
bláinn. Ég skildi ekkert í, hvað
að manninum gekk, þar sem
hann svaraði ekki þegar ég
yrti á hann og virtist ekki
verða mín var, þó að ég kæmi
við hann. En þá kom ég allt
í einu auga á höggorm, sein
hlykkjaðist hægt og háttbund-
ið til hans, með þessum seið-
andi hreyfingum, sem ein-
kenna skrið þessara dýra.
Augu höggormsins hvíldu án
afláts á vini mínnm. Högg-
ormurinn hafði dáleitt hann!
Ég greip þá til skammbyssu
minnar og hitti dýrið í höf-
uðið og aftan i hálsinn, unz
það lá dautt. Næstum sain-
stundis rann höfginn af vini
mínum, svo hann ávarpáði
mig og spurði, hvað á gengi-
Þegar ég skýrði horium frá, að
hann hefði verið dáleiddur og
höggormur hefði rétt verið að
því kominn að verða honum
að bana, hló hann að mér og
hélt vist, að ég hefði sjálfur
verið að gera á honum ein-