Eimreiðin - 01.04.1941, Qupperneq 111

EiMREIÐIN
ÓSÝNILEG AHRIFAÖFL
223
01'6i, og þetta orð er trú: trú á
sjálfan þig, trú á aðra, trú á
almættið, sem umfram allt ger-
II fjarvitund þina að farvegi
mattar. Þvi mikilfenglegra sem
það er, sem á er trúað, þeim
1111111 stórkostlegri verður ár-
angur trúarinnar. Hvað er
ettir, ef engin er trúin? Svarið
'erður: 1 ítið eða ekkert, sem
er nokkurs virði. í allri
tllbeiðslu er sefjunarorkan
mj°g mikilvægt atriði, en söng-
III °g hljóðfærasláttur getur
mj°g aukið þá orku, enda
nhkið notað hvorttveggja við
guðsþjónustur hvi irvetna. Eg
allt’ guðsþjónustur verði að
'Cla mjög heillandi og til
„ rra vandað. Bæði sálma-
s°ngur, bænagerð, einsöngvar
víxlsöngur, og svo ræðan
Sjalf> :li 11 verður þetta að vera
Xel Valið, vel fram flutt og vel
uiðurskipað, þannig að það
*amleiði hinar háleitustu
s'eiflur í samræmi við anda
Suðdómsins.
^íesti sálarfræðingur allra
1 ‘la. meistarinn Jesús Krist-
gagnrýndi mjög guðsdýrk-
!lnina’ eins og hún var um
°nd höfð í kirkjunum á hans
^oguni. Um þetta má Iesa i
^ > ja-Testamentinu. Lesið t. d.
' ^apitulann í Matteusarguð-
MMalli og sjáið sjá]f Hann
SsL að mannssálin þarfnast
samræmis við eilífðina og guð.
Og eigi kirkjan nú á dögum að
halda velli, verður hún að
starfa í slíkum anda. Bænir,
fluttar í alvöru af þúsundum
manna, í kyrrð og friði helgra
véa, flytja óteljandi strauma
lífs og ljóss til allra hinna
mörgu, sem næmir eru fyrir
áhrifum og bíða í myrkrunum
fyrir utan.
Dáleiðsla og sálsýki.
Við tókum nú að ræða um
þær kraftaverkasögur Ritn-
ingarinnar, þar sem skýrt er
frá útrekstri illra anda, og
spurði þá vinur minn, meist-
arinn, hvort við hefðum heyrt
um starf dr. Keens í Berham-
pore. Hann notaði dáleiðslu
árum saman við sjúklinga á
hinu stóra geðveikrahæli sínu
og taldi sig hafa af henni ómet-
anlegt gagn, m. a. til þess að
halda uppi kyrrð og aga.
Franski læknirinn frægi
Voisin skýrir frá einu dæmi
meðal margra annarra úr
langri læknisævi sinni og telur
það vandasamasta viðfangs-
efnið, sem hann hafi haft með
höndum. Þetta dæmi er af
konu einni hálfþrítugri, sem
læknirinn kallar frú X, og
hafði amma hennar verið
slagaveik og oft fengið slæm
köst. Finnn árum áður en frú