Eimreiðin - 01.10.1943, Blaðsíða 24

296
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
eimreiðin
Þá tekur höfundur „Léttara hjals“ að skýrgreina eldmóð og
hrifningu manna eins og Sigurðar Eggerz í sjálfstæðismálinu,
en virðist þó allundrandi yfir því, að menn skuli ekki
vilja slá öllu á frest um framkvæmd þess og úrslit. Linka
hans í málinu lekur úr hverri línu. Þó kemst hann að þeirri
niðurstöðu, að flestir íslendingar muni óska þess, að þeir „megi
sem fyrst búa einir og frjálsir að sínu landi og taka virðu-
legt sæti meðal annarra sjálfstæðra þjóða eftir stríðið“. En
vér eigum ekki að vera að slíta sambandinu við Dani strax,
„því sambandi voru við Dani er þegar raunverulega slitið og'
verður naumast tekið upp aftur“. Þetta er víst ákaflega fallega
sagt, ef það væri skiljanlegt. Þá fullyrðir liöf., að enginn muni
heldur efast um rétt vorn til sambandsslitanna. En vér eigum
eftir að ræða ýmis mál við Dani. Hver þau mál séu, er ekki
greint. Og vér eigum að rækja ætternis- og vináttuskyldurnar
við bræðraþjóðirnar á Norðurlöndum, áður en skilið er. Það er
með öðrum orðum ekkert smáræðisverk, sem eftir er að vinna.
Ætli Þjóðverjar, sem öðru hvoru hafa verið að minnast á
„dönsku eyjuna ísland“ í útvarpi sínu, geti ekki með einhverj-
um rétti haldið því áfram, ef vér eigum að lúka öllu þessu
áður en vér skiljum við Dani? Ætternis- og vináttuskyldurnar
við bræðraþjóðirnar á Norðurlöndum eru ekki tímabundnar,
heldur ævarandi á báðar hliður, og úr þeim dregur ekkert við
endalok þessa máls.
Eitt ákveðið sannmæli er í öllu þessu léttara hjali um sjálf-
stæðismálið: að mest sé um vert, að þjóðin standi
saman um málið. Leiðin er því sú að snúa þessu léttara
hjali upp í alvarlegt átak um lausn málsins á þeim grundvelli»
sem alþingi hefur lagt og þjóðin er reiðubúin að staðfesta og
styðja með atkvæði sínu.
Konurnar hika ekki.
Eins og vænta mátti, hafa íslenzkar konur enn sem fyrr
reynzt ákveðnar og stefnufastar í frelsismálum þjóðarinnar.
Eitt nýjasta dæmi þess er grein undir fyrirsögninni „Aftans
bíður óframs sök“, sem birtist í Nýju kvennablaði, októberheft-
inu þ. á„ og er eftir aðra ritstýru blaðsins, frú Guðrúnu Stef-
ánsdóttur frá Fagraskógi. Minnug orðtaksins „að hika er