Eimreiðin - 01.10.1943, Blaðsíða 84

35G
HJÚPUU OG HULA
EIMREIÐIN
upp né niður í honum. Jafnlítið skilja inennirnir i þeirri hátt-
vísi, sem birtist í laufblaði hverrar bjarkar og hverrar jurtar,
sem blómgast — svo að dæmi séu nefnd. Vér skulum kann-
ast við vanmátt vorn að skilja leyndardóma. Bólu-Hjálmar
svaraði fyrir sig og ótalmarga menn, er hann kvað:
„Hugurinn Jiótt í hæðir flýi, leyndardóms i dimníu skýi
lirapar á sama stig; Drottinn hylur sig.“
Þetta mætti kalla andvarp sálar, sem stynur af því, að for-
vitlii hennar fæst ei svalað.
Matthías er ekki ánægður með veraldarvizku svörin, sem
honum þykja köld. Meistari Jón og Hallgrímur kvarta minna
en Hjálmar og Matthías yfir óvissunni. Þeir skildu þýðingu
leyndardómsins og sáu þess vegna gegnum hjúp og hulu. Geisli
guðs dýrðar og ímynd veru hans var mýkri í máli en vonar-
snauð vizka og er enn þann dag í dag orðmildur, ef lionum
er fallið til fóta.
Eg hóf þessa grein mcð tilvitnun í skáldskap. Skáldskapur
og trú eru náskyld, e. I. v. systkin. Bæði þurfa að halda á
hjúpnum og hulunni. Vísu Hafsteins, sem skráð var i upphait
máls míns, mætti hreýta þannig:
Hrífur kenninK hugann meira, svo andann gruni ennþá fleira
ef lijúpuð cr, en augað sér.
Annað «káld — Grímur á Bessastöðum — kvartar vfir sljo-
skyggni mannanna: „
„Menn sjá fált og niinna trúa,
i maganum sálir flcstra l)úa.“
Þaína er um orðaleik að tefla. Grímur þurfli á honum að
halda, þegar hann vatt sér yfir og inn á svið trúarinnar, þó uð
hann annars hjúpaði sjaldan hugsahir sinar í hulu, nema þegat
hann hvarflaði um svið landvætta.
Kristindómurinn endist til umræðu og túlkunar um aldu
alda m. a. fyrir þá sök, að kenning hahs er blæju luilin hál!t
í hvoru. Því meira hillir höfund hans, sem hann er betur gaum-
gæfður í sjónauka trúar og aðdáunar.