Eimreiðin - 01.10.1943, Blaðsíða 79

eim reiðin
HJÚPUR OG HULA
351
tjaldið. Nú ganga konur á almannafæri svo fáklæddar, að
allt blæjubrum er orðið að gegnsærri grisju, og því nær stapp-
ar nektinni seni fjölmennara er það mannamót, sem tízku-
b'rúðan kýs sér að sýningarsviði. Nú eru orð Popes gengin
úr gildi: „Jungfrúnni blvgðun sin er sett, svo sem húsfreyj u
skörungsmagn.“
Enda þótt móðir mannkynsins kunni að hafa gengið nakin
i aldingarðinum forðum, verður eigi sag't með sanni, að fóstra
hennar, náttúran, geri slíkt hið sama. Þvert á móti. Hún
hjúpar sig og fer huldu höfði — starfar á huldu a. m. k.
tsköpunarmáttur þeirrar þróunar, sem lyftir lífinu stig af stigi,
i'er rfelur. Lífsaflið er ósýnilegt. Gróðrarmagnið, sem breytir
mold í gras, verður eigi séð í smásjá né heldur í sjónauka.
Sú kona lætur litið yfir sér. Hún talar i hálfum hljóðum.
Eödd hennar heyrist undir væng, sem svo er kallað.
1" aðir norrænnar orðspeki og skáldsnilldar, Óðinn, átti séi
étal nöfn. Eitt þeirra var Síðhöttur. Nafnið táknar þann mann,
Sem lét höttinn slúta svo, að augun, spegill eða skuggsjá sálar-
innar, kæmu eigi upp um eðlisfar innra mannsins. Hjálmurinn
Var, eða hötturinn, höfuðhjúpur þessa niarglynda manns. Erf-
ingjar Óðins, skáldin norrænu, hafa luinað á leyndardómum,
Sem eru furðulegir. Gátur Gestumblinda eru Óðins ættar og
kenningar hirðskáldanna eigi síður.
Eersöglisvisur Sighvats, sem hann hafði að ljóstri á Magnús
konung Ólafsson, eru eigi berorðari en svo, að fræðimenn
Verða að túlka efni þeirra, svo að mergurinn málsins verði
munntannir alþýðu manna. Hugsun skáldsins er hjúpuð kenn-
iugahulu.
^vo niiklir siðhettir voru sagnaritarar vorir að fornu fari,
■'ð þeir sögðu ekki til nafna sinna. Þorgeir Ljósvetningagoði
iugði augun aftur og hreiddi feld á höfuð sér, jiegar hann
kollalagði örlög þjóðar sinnar og háska þann, sem yfir henni
5°lði, ef þjóðin byggi við tvenna löggjöf og tvískiptan trið eða
• ófrið.
Skáldi, sem yrkir kvæði, er mikill vandi á höndum, m. a.
sa, hvort hugsunina á að hjúpa meira eða minna. Þvi meiri
’Ullu> sem kjarni kvæðisins er klæddur eða efniviður þess,
n’ örðugri aðgang á skáldið að lesendum. Stórskáld vor, l. d.