Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 37

EiMREIÐin
LÍI’SI'ÆGINDl OG LÍFSHAMÍNGJA
109
IU ri En skyldurnar, sem liún lók á sif: í þeim sáttmála, voru
/' °rk' niinni né færri en í öllum samskonar sáttmálum allra
J * ;L allt frá því er Móse gerði sáttmálann á Sínaí. Það eru
' yklurnar við liið eilífa eðli vort. Ef vér gleymum þeim aldrei,
nvr
ersu ,n,klar sem framfarirnar verða
er f | ,
,. R si v«ru borgið. Lífsþægindin ein geta aldrei komið í stað
shaniingjunnar. Þau verða í ba-sta lagi tæki aðeins, til að
binum ytra heimi, þá
stað
|^. ^ ii. rau veroa i næsia lagi tæki aðeins, til að
I r,a Eliiulum sjónum þann mátt, sem að baki býr binum sýni-
« fleimi- Þnn eru báð ytri skilyrðum í tíma og rúini. Þau
le ut uf fvrir sig flutt úr heimi efnisins og gerð að „auð-
l( d voxtum í guðanna ríki“. Lífshamingjan er aftur á móti
I r 1 ^lu^ tíma né rúmi. Hún er í senn undarlégasta og dásam-
úr'JS-lU rir^)rlí?‘'ii lífsins. Hennar orkulind kemur innan frá,
þó J"PUni þu8narinnar. Hún er innsta þráin í lífi bvers manns,
þes/ SU ^*yfji®t °ft móðu og myrkri efnislieimsins. Það er
s^ál'|'^uruttun fyrir því að fullnægja lienni, sem indverska
1 i agore lýsir, í einni Söngfórna sinna, á þessa leið:
Eft kafa djúpt niður í sköpunarinnar liaf, í þeirri von, að
^ f 111111 þar liina fullkomnu, ósköpuðu perlu.
En ég sigli nú ekki lengur á veðurbitna bátnum mínum
ra l>öfn til hafnar. Sá tími er nú löngu liðinn, er ég hafði
,la'gju af að velkjast á bylgjunum.
lln þrái ég dauðann, sem er ekki dauði.
g j. ® ætlu að taka hörpu lífs míns með mér inn í móttöku-
11111 Vl^ l'ið mikla djúp, þar sem söngurinn frá tónlausum
m,gjum streymir upp í ljósið.
L ætla að stilla hana eftir hinuin eilífu tónum, og jiegar
s atekki111' j henni er þagnaður, ætla ég að leggja börpuna
J ti f\ rir fætur hins þögla guðs.
„liinuiU 1S^llzfLU bjóðin liefur lært að stilla hörpu lífs síns eftir
eins Q 11 ífn tónum“, þá er liún að komast „í nýja sveifluhæð“,
hennar Slur 11111 orðaði það. Þá er lífshamingjan að verða eign
°g óðal.
Sv. S.