Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 56

128
GAMLA STOFAN
EIMREIÐIN
fannst niér dýrðlegur. Hafði ég mjög gaman að vera lijá öinmu,
þegar hún bjó um gestarúmið og tók ilmandi rekkjuvoðirnar upp
úr einhverju hólfinu. Á veggnum ofan við dragkistuna var dálítil
umgerð með mynd af einliverjum úr fjölskyldunni, og var liún
alsctt kufungum eins og skrínið. Yfir myndinni voru tveir blæ-
vængir út þandir, voru þeir Ijómandi fallegir, og áttum við syst-
urnar þá. — „En allt er í heiminum hverfult“. — Það má segja
uin kufungagersemar ömmu minnar, því einlivern tíma komst
raki að þeim og eyðilagði þær, en ég fékk kufungana að gjöf
og átti fram yfir tvítugs aldur þá fegurstu. Til vinstri liandar
í stofunni stóð grænn setbekkur með Iieimaunnu áklæði (liökk-
uðu), fagurlega gerðu. Var liann með krosssaumuðum smára-
bekkjum, og var þetta bæði sterkt og fallegt í senn. Beint á móti
stóð svo gestarúmið ineð fallegri, ljósleitri ábreiðu. Var ég sann-
færð um, að sú ilmandi dyngja hæfði aðeins heldra fólki og
myndi ég því aldrei fá að sofa í henni, og varð ég sannspá þar.
í stofunni miðri stóð rautt borð og kringum það sex stólar. Tveir
voru með strásetu, en liinir voru úr tré. Fataskápur var inn úr
norðvesturhorni stofunnar, og voru þar geymd spariföt fjöl-
skyldimnar. Einhversstaðar í stofunni stóð lítið þrífætt borð og
var kallað andaborð. Botnaði ég ekkert í slíkri nafngift, og var
mér sagt, að það dansaði, ef maður stvddi á það fingrununi.
Reyndi ég það oft, en það breyfði sig ekki. Eða tillieyrði það
löfrum gömlu stofunnar, að Jiað vildi ekki dansa fyrir mig, sein
var svo lítil; ]>að var ekki gott að vita? En svo mikið vissi ég
]>ó, að borðið var hvorki andlegt né skáldlegt.
Nú hef ég sagt frá öllum þeim hlutum, sem ég man eftir,
ncma myndunum, sem heugu á veggjunum. Fyrst skal telji*
mannamyndirnar þrjár: Jón Sigurðsson forseti, Jón Sigurðsson
á Gautlöndum og Benedikt Sveinsson sýslumaður. Ef satt skal
segja, þá fannst mér lítil stofuprýði að þeim. Nær hefði verið
að fá stórar myndir af þeim séra Birni Þorhíkssyni á Dverga-
stþini, Jóni Þorsteinssyni á Seljamýri og Sveini Jóhannssyin,
Jiessum mönnum, sem við þekktum svo vel, og ég liélt að væru
bræður guðs, af því þeir höfðu svo mikið og fallegt skegg!
En svo voru olíumyndirnar fjórar. Ein var af brezka flotanum,
og þótti mér langminnst til bennar koma. Ég vissi það svö
sem, að þessir karlar liöfðu það til að koma inn á flóapn og