Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 65

eimreiðin
RÆÐA HERPRESTSINS
137
Þeir, sem kynna sér sögu mannkynsins, geta séð þessi öfl að
verki allsstaðar. En á síðustu tímum liefur baráttan harðnað
stnám saman og línurnar orðið skýrari en áður. Allt bendir til,
uð bafin sé lokabarátta um lífið í þessum lieimi. Báðum megin
er» glitrandi gáfur og liarðsvíraður dugnaður að verki. Og báðum
megin er enn gott og illt í hinni kynlegustu blöndun. Því báðir
uðilar virðast alloft klæðast gervi bvors annars og nota livors
mniars vopn. — Til dærnis bafa margir fundið til þess, að liinn
táknræni persónugervingur, Djöfullinn, er stolt og karlmannleg
Persóna, sem vel er liægt að dást að. Hann berst ótrauður til
hinztu stundar, enda þótt liann viti, að barátta hans er fyrirfram
tópuð. Og þeir, sem þekkja liatrið, vita, að það getur orðið
máttugt afl, sem veitir kjark og dirfsku. — Okkur kann að
Vlrðast þetta mjög undarlegt og villandi, en svo er ekki, þegar
fett er að gáð. Því er við föruni að átta okkur á tilverunni,
verður okkur ljós nauðsyn hins illa. Að þekkja það, virðist vera
heinlínis skilyrði fyrir því að geta orðið sannur og góður maður.
hetta gæti bent til þess, að barátta ills og góðs sé hin eina lausn
u einhverju rnjög mikilsverðu vandamáli — og helzt lítur iit
*>r*r, að þetta vandamál séum við sjálf.
Það er rétt, að stríð, — svo og miklar náttúruhamfarir, bættur
°g börmungar, — taka frá okkur ímyndað örvggi daglegs lífs.
•^ht þetta sýnir okkur fallvaltleika mannlegrar tilveru og sverfur
*>iður að nakinni sál okkar, þvingar okkur til að vakna af hinum
dýrslega meltidvala, og vekur okkur af ábyrgðarlausu friðar-
•uóki, er ekki veitir sálinni neinn þroska. Á slíkum tímum
•leyðumst við til að skoða viðborf okkar til tilverunnar frá
raurthæfu sjónarmiði. Þá þyrlast öll móða burt, og það er reynt,
l'em v’ið eigurn til, hvort það er falskt og feyskið, eða livort það
getur borið okkur vfir örðugleikana. Þá skiljum við einnig, hversu
luJ°g við þörfnumst hjálpar annarra og aðstoðar æðri krafta,
hverju nafni sem við nefnum þá. — Þegar ofviðrin miklu geisa,
hilla oft bin sterkustu tré, er gnæfa vfir skóginn, sé stofn eða
mergur feirður. En gróandi viðir, er njóta skjóls bvers annars,
l)rauka.
Kinliver. sagði, að lionum fvndist sem örvggisleysið gerði góðu
^Hmdiruar glaðari. Það er rétt, og í því felst atbyglisverð bend-
,r*g- Við erum ekki bér til þess eins að verða bamingjusamir.