Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 69

EIMREIÐIN
tÍÆÐA HERPRESTSINS
141
bótt vopn okkar séu hvergi nærri lirein og flekklaus. — Mann-
kyniði á sér hamingjudraum, er guS lagfíi í sál þess og verður
aldrei frá þ ví tekiiin. Við nefnum þennan draum ýmsum nöfn-
llni, en innsta eðli hans er kærleikur. -— Manneskjan er alltaf
i(ð leita að einhverju, sem lnin getur fórnað sér fyrir — meS glefti.
Kaerleikur meðal manna og meðal guðs og manna. Og stríðið
stendur um það, livort liann, eða helstefnan, á að sigra á vorri
jórð; trú, von og ástiið, eða hin ískalda, hrokafulla sjálfsmettun;
hvort við eigum að elska, starfa og lifa, eða hata, eyða og farasl!
Vel má það ske, að margir okkar verði að láta líf eða líkam-
h'ga lieilbrigði í þessari sennu. Og okkur þykja það, að vonum,
hörð örlög. En við vitum ekki frá hverju dauðinn frelsar okkur,
°g óvíst að betra biði, þótt okkur yrði lengra lífs auðið.
Það er brestur í sérhverjum baug gleðinnar. En nú vil ég
hiðja ykkur að hugleiða, hvort það er ekki einmitt liann, sem
íierir gleðina dýrasta? Öll fegurstu verk mannsandans eru gerð
;,f þeim, sem þekktu harma. Og enginn, nema sá, er sjálfur
bekkir ótta og umkomuleysi mannssálarinnar, getur lijálpað líð-
ai,di meðbræðrum.
Þótt ég sé prestur, hvet ég engan til að trúa án umþenkingar;
b'í trú, sem ekki er byggð á reynslu, getur brugðizt, þegar mest
hggur á. Skynsemin er okkur gefin til þess að nota hana, og
hun leiðir aldrei afvega, meðan hún er í samræmi við rödd hjart-
a«s. Efi og vantrú geta verið frjó og þroskavænleg, ef þau þvinga
°kkur til íhugunar og auka þorstann eftir þekkingu. Og sá, sem
leitar hins rétta af alhug og án sjálfsþótta, mun finna það. Því
‘uinið í kringum okkur er ávallt fullt af ástúð guðs, eins og
' terinn af hljómlist og orðum. Ef okkur tekst að gera sál okkar
aÓ hæfu viðtæki, þá munum við smám saman öðlast þann vís-
•lóin, sem er uppspretta allrar hamingju, öryggis og friðar.
ilg einmitt þegar kreppir að, þegar þjáningin sverfur til stáls,
1 n,ni við móttækilegastir fyrir |)á huggun, sem ávallt stendur til
h°ða þeim, er hennar leita. Tími harmsins er erjandi sálnanna,
|>á n,ýkist hjartað, og hugurinn opnasl fyrir því, sem hið
*niyndaða örvggi liversdagslífsins lokaði úti.
hegar við hugsum um þetta með gaumgæfni, þá getur naumast
Ma því farið, að okkur taki að gruna, hver sé orsök þess, að
hið illa fær að leika lausum hala í heiminum. — Guð getur ekki