Eimreiðin - 01.04.1947, Qupperneq 71

eimreiðin
C
Töfrar.
Særingar hennar, — því slík-
ar ég þulur liennar hafi
verið, — urðu nú æðisgengnar
°g saniliengislausari en áður.
Loks varpaði hún „deiginu“
1 stærri eldinn. Síðan tók hún
L’tinn vatnsbrúsa og gekk með
liann Jivað eftir annað í kring
11111 eldinn og liellti smám sam-
an ur lionum vatni í glæðurnar.
Legar eldurinn var algerlega
kulnaður út, tók liún aftur að
bvlja yfir vatnsbrúsanum, lyfti
honuin svo allt í einu hátt yfir
l'öfði sér og varpaði honum —
1Ueð ótrúlegu afli, af svo gam-
a"i konu að vera —- út um
•jalddyrnar og í klett einn,
gegnt þeim.
Lm leið varð hún snögglega
O'átthius og féll til jarðar, eins
‘‘g hún væri yfirkomin af
Pteytu.
Lftir tæpan hálftíma var ég
•nðinn allieill og sat við varð-
* "k,na að kviildverði, eins og
* kkert liefði í skorizt.
Lnnþá undarlegra er þó það,
að læknarnir fullyrða, að engar
men.Íar eftir mýraköldu-sótt-
Eftir Alexander Cannon.
(Framh.).
kveikjuna sé að finna í blóði
mínu, sem áður var gersýkt og
krökt af henni.
Foringi 7. útlendinga-her-
deildarinnar, sem ég var í,
Lique kapteinn, tilkynnti at-
burðinn héraðsstjóranum í Beni
Abbes, sem svaraði engu öðru
en því, að konan væri víðfræg
fyrir töfra sína, þar um slóðir.
Hér lýknr frásögn Jiermanns-
ins. Sagan er ein þeirra mörgu
undarlegu atburða, sem vér
Vesturlandabúar reynuin oftast
að gera oss eðlilega grein fyrir,
livernig gerist, án þess þó að
geta gefið fullnægjandi skýr-
ingu á þeim. Mikið af fornri
þekkingu hefur glatazt mann-
kyninu við gereyðingu ýmissa
mikilvægra ævagamalla heim-
ilda, sem til voru í hinum stóru
bókasöfnum og öðrum lær-
dómssetrum fornra menningar-
þjóða. En það er enginn efi á
því, að vissir leyndardómar
fornra töfra liafa varðveitzt
fram á vora daga, og er yfir
þeim vakað, með órjúfandi trú-
mennsku, af fáum útvöldum.