Eimreiðin - 01.04.1947, Page 72

144
TÖFRAR
EIMREIÐIN
Þessir leyndardómar eru varð-
veittir, frá einni kynslóð til
annarrar, með þeirri leynd, að
ógerningur reynist fyrir venju-
lega fræðimenn og rannsókn-
ara dulrænna fyrirbrigða að
komast að nokkru atriði í sam-
bandi við þá.
Einn vina minna liefur sent
mér eftirfarandi frásögn, sem
bendir ótvírætt til þess, að varð-
veitendur dulinnar þekkingar
eru reiðubúnir, þegar við á, að
láta liana öðrum í té og gera
að þátttakendum í leyndar-
dómunum. Sumir þessara
kjörnu fulltrúa sannleikans
liafa varið dýrmætum æviskeið-
um í staðfasta leit, og þannig
orðið liæfir til að öðlast að
nýju og í ríkara mæli það, sem
þeir liöfðu áunnið sér á liðnum
öldum. Þannig verkar lögmál
endurgjaldsins, sem ég lief áður
lýst, í æviskeiðum þessara
manna. En sagan er á þessa
leið:
Maður nokkur, sem bér er
nefndur II, tók þátt í amerísku
borgarastyrjöldinni 1861—1865
og var í fótgönguliðinu. Hann
skýrir svo frá, að vorið 1864
1 hafi liann dvalið með herdeild
sinni í borginni Nasbville í
Tennessee-fylki. Nótt eina, er
liann stóð vörð við berbiiðirn-
ar, tók hann eftir því, að ókunn-
ur maður nálgaðist varðstöðina.
Maðurinn ávarpaði R og
beilsaði. Þegar R tók kveðjunni,
kom maðurinn nær og sagði:
„Nafn þitt er R“. „Það er rétt“,
var svarið. „ — Og þú ert fædd-
ur 22. febrúar 1844“, bélt ó-
kunni maðurinn áfram. „Hvern-
ig gaztu komizt að því?“ spurði
R. „Ég þekki þig ekki“, svar-
aði gesturinn, „en mér liefur
verið leiðbeint til þín. Ég er
meðlimur reglu, sem hefur ver-
ið týnd og gleymd almenningi
um margar aldir, meðlimur
liinnar ævafornu reglu töfra-
manna, en bún var í miklum
blóma fyrir þúsundum ára. Ég
á nú bráðum að kveðja þetta
líf, en máttarvöldin, sem ég
þjóna, liafa leyft mér og lagt
fyrir mig að birta ákveðna
leyndardóma þeim, sem til þess
er bæfur að veita þeim viðtöku
og á að lifa mig“.
„Þú ert þessi eftirmaður
minn“, liélt gesturinn áfram,
„og ég vil að þú komir til mín
í liúsið no. — við S-stræti eitt-
bvert kvöldið, mjög bráðlega,
því ég á ekki langt eftir ólifað“-
R lofaði að beimsækja ókunna
manninn mjög bráðlega, enda
var liann orðinn forvitinn um
að fá eittbvað meira að vita
um Jtenna dularfulla gest-
Heimsóknin dróst því ekki
lengi, og fékk R að vita, að
ókunni maðurinn væri fransk-