Eimreiðin - 01.04.1947, Page 86

RITSJÁ
eimrkiðin
158
1942) er hcr eianig hr<;ytt og lieitir
nú Ljúflingskvœfii, livort sem liöf.
Iiefnr fundiíit fyrri fyrirsögnin líkjust
tiin of fyrirsögninni Feröalok í kvæði
Jónusar, eðu breytingin er geriV uf
öóriiiii ástæiVum. En a<V vísu er Ljúf-
lingskvæói Hraga harla skylt aiV anda
og stíl hinu frægu kvæði listaskúlds-
ins góða, l»ó uð cngiii stæling koini
l»ar til.
Ekki dylst það, uð liáðir ljóða-
siniðirnir, Heiðrekur og Hrugi, 'ciga
nokkurt erindi ineð Ijóðum síniun
til almennings, og er það meira en
liægt er uð scgju um sunil af því, sem
út liefur komið í Iiinum mikla
mokstri þóka, sem flætt liefur yfir
fólkið í landinu á uudunförnuni
styrjuldarárum.
Arfur öreif’ans er ekki illu valið
sainbeiti á Ijóðum Heiðreks Guð-
mundssonar. Hoiium verður tíðrætt
iini kröpp kjör þeirru, sem erfiða og
þimga eru blaðnir, og í iiokkrimi
kvæðannu má kemia gremju í garð
þeirra, sem sólarmegin sitja, og er
bciskjan stundum blanilin liáði.
Ádeilur liiif. geta orðið bvassur, cn
missa stimdum murks, eins og I. <1.
í kvæðinu „Verkamaður á hernáms-
árimum“. Þegar baft er í lniga hvernig
komið var í lieimininn á þeim ár-
iiiii — og þá einnig bér lieinia, skýtiir
höf. iiðrii livoru yfir niarkið í því
kvæði. En hunn er víða kjarnyrtur
og kippir þar í kynið til föður síiis,
Guðiiiundar Eriðjónssonar. Heiðrek-
ur harmar fornar ilyggðir, sem nú
verði að víkja fyrir nýjiiin. 1 kvæðinn
Eg minnist fress kemst hann þunnig
að orði:
„Eg lieyrði í hernsku hljóma gamalt
lag.
Ó, hv ersu dátt það lck í eyrum
mínum:
Sá þjónn, sem ynni nóll og nýtan dag,
liaiin nyti uni síðir góðs af verkum
sínuin.
Því ininna sein þú nietur eigin hag,
því meiri birlu og gleði í liugu
þínum“-
En viðhorfin breytast, þegar úl í
lífið er kdmið „nieð tóman malinn
— og mætar dyggðir, sem ég forðuin
iinni, þær reyndust tál og brustu ein
og ein, unz allar voru tættar niður
að grunni“. Skáldið verður fyrir
sáruni vonbrigiVum af að kynnast líf-
inu úti í liinum stóra lieiini, þar
sein harizt er um auð, metorð og
völd, nieiV ölliun vopnuni, leyfilegum
og óleyfilegum. Hann tekur sárt til
liins lirjáða og smáa, eius og áður.
En kynni hans uf nian nlífinu Iiafa
ckki aukió trú hans á sigur liins góúa.
nó hrldur lífshainingju lians sjálfs-
NióurstöcViina af þessum kyniitm1
clregur Iiann sanian í tveini síðusli*
IjócVÍínuin kvæcVisins:
„I^eini lícVur hezt, seni líticV veit og ser
og lokasl inn í fjallahringinn I»Iáa“.
I’etta kvæcVi, seni er |>acV fyrsta 1
hókinni, túlkar vel sjónarniicV höf-
undarins og gefur trúa ínynd af Iífs'
skocVun hans, svo sem hún hefur
móta/t til þessa.
Hölsýni einkennir yfirleitt niörg
kvæcVanna, hæcVi á eigicV líf og annarra,
niannkynsins í heild. 1 kvæðim1
Öskalöndin segir uni leitina acV ævjn*
týralönduin æskiidrauinanna:
„En sólin gekk til* vicVar, og sorta
í loftið har,
og seglin varð’ að hefla, er vindur
blés í nióti.