Eimreiðin - 01.01.1954, Side 40

20
ÖRFLEYGAR STUNDIR
eimreiðin
Mennirnir hlýða ósjálfrátt og staulast á fætur. Sumir
hníga aftur á knén. Villi flýtir sér í stígvélin og hjálpar svo
Reijonen til að koma hinum máttlitlu á fætur aftur.
„Áfram, gakk!“ skipar hermaðurinn við dyrnar. „Takið
rekurnar og járnkarlana.“
Mennirnir hlýða eins og í leiðslu. Augu þeirra eru star-
andi og hendurnar titra, er þeir grípa með sér áhöldin, um
leið og þeir þramma fram að dyrunum.
Þegar út er komið, er hver fangi kallaður upp með nafni
og þeim raðað hlið við hlið. Jóhannes skríður fram á milli
fóta hinna hávöxnu manna og reynir í örvæntingu að komast
til Villa. En fyrirliðinn kemur auga á hann og hrópar:
„Hvaðan kemur þetta barn? Farðu frá þarna, áður en
það er um seinan!“
Jóhannes hrökklast fyrir skálahornið undir ískrandi síma-
þráðunum. Hann heyrir fyrirskipanir og taktfast fótatak
herflokksins, sem er að leggja af stað. Hermenn og fangar
hverfa út í myrkrið.
Jóhannes gægist fyrir hornið á skálanum, og þegar hann
sér, að allir eru farnir, hleypur hann yfir garðinn og út á
stöðvarpallinn. Þar sveiflast ljósker á staur, og við brautar-
sporin glittir í týrur eins og úr órafjarlægð. Allt er óbreytt
frá því er Jóhannes stóð þarna fyrir stundu. En þó er sú
stund nú liðin og kemur aldrei aftur. Jóhannes stendur ráð-
þrota í sömu sporum, lostinn ógn og skelfingu. Þeir hafa
tekið Villa----------.
Einhvers staðar handan við timburhlaðana meðfram járn-
brautinni heyrist glamur í skóflum og járnkörlum. Drengur-
inn tekur til fótanna, — hann ætlar að ná í Villa og fara
heim með hann------------.
Dökkleit þyrping manna þrammar áfram meðfram járn-
brautinni. Sumir eru með byssur, aðrir með áhöld. Þeir
fara út af veginum og í áttina til mýranna, yfir snæþakta
velli og fram hjá svörtum brunarústum hruninna húsa.
Um daginn hafði snjórinn meyrnað fyrir geislum marz-
sólarinnar, en með kvöldinu hefur fryst og hörð skel mynd-
azt ofan á snjónum. Hún er þó ekki nógu hörð til að bera
þunga mannanna á göngunni. Þeir sökkva í brotið og sækist