Eimreiðin - 01.01.1954, Blaðsíða 41

EIMREIÐIN
ÖRFLEYGAR STUNDIR
21
Sangan seint. En Jóhannes hleypur eins léttilega og héri
°fan á snjónum og er fljótlega kominn í námunda við hinn
hægfara hóp.
Nóttin ber öll einkenni hinna fyrstu vornótta. Gegnum
Ijósar skýjaslæður varpar fullur máni fölu Ijósi yfir landið.
Jóhannes læðist léttilega og varkár eins og mús, því að hann
°ttast, að komi hermennirnir auga á hann, þá muni þeir
skjóta.
Hópurinn nemur staðar í eyðilegu, skóglausu mýrlendinu.
Enginn tekur eftir litla skugganum, sem laumast varlega bak
við þúfur og rótartægjur.
Hermennirnir skipa sér í röð og grípa byssur sínar úr
axlafetunum. Fyrirliðinn dregur skammbyssu úr leðurhylki
sinu og hrópar:
..Til starfa — og fljótir nú! Mokið snjónum burt!“
Fangarnir grípa skóflurnar. Litli maðurinn skríkir kyn-
ie§a. Sumir hinna reka einnig upp undarleg hljóð. Aðrir
Hða til eins og þeir ætli að detta. Samt reyna þeir allir að
moka burt snjónum, því að rödd fyrirliðans dynur á þeim
eins og svipuhögg.
Fangarnir hreinsa snjóinn af stórum rétthyrndum fleti á
Dörðunni, en hermennirnir horfa á, með riffla sína í handar-
krikunum. Villi og Reijonen taka járnkarla og hefja að
Pjakka ofan í grassvörðinn. Gödduð jörðin er hörð eins og
steinn. Smáflísar hrökkva upp í loftið undan járnunum.
Sumir grafararnir eiga erfitt með að standa á fótunum og
Sjóta augunum til hermannanna. öðru hvoru missir einhver
fanganna áhaldið úr höndum sér. Þær virðast missa máttinn
við þessi síðustu erfiðis-átök.
Fyrirliðinn hallast upp að rótarbing. Jóhannes er svo ná-
iaegt honum, að hann hefði getað snert stígvélin hans. Hann
heyrir fyrirliðann tauta lágt fyrir munni sér:
>,Það er þokkalegt verk, sem maður stendur í hér, eða hitt
t>ó heldur---------. Fjandinn hafi það allt saman----------.“
I sama vetfangi sveiflar hann byssu sinni og öskrar:
„Herðið ykkur, piltar! Áfram nú og komið verkinu af sem
skjótast!“
Fangarnir keppast við. Þeir, sem varla geta staðið, taka