Eimreiðin - 01.01.1954, Side 81

eimreiðin
UM FENGITlMANN
61
um augu mér, og ég finn varman, lokkandi líkama hennar snerta
hné mín og herðar.
Hamingja lífs míns, holdi klædd, blasir við mér, er ég opna
augun, og unaðslegt er að líta ljósflóðið, varpa öllum áhyggjum
°g blygðun á bug. Og ör vara minna mætir þöndum boga hennar
heita munns.
Kindurnar horfa forvitnislega á hið undarlega, sem er að
gerast. Það kemur styggð að þeim við ókyrrðina, og þær stappa
fótum í svörðinn.
Sjá, hversu fögur ertu, vina mín, hversu fögur ertu! Augu
Mn eru dúfuaugu.
Sjá, hversu fögur ertu, vina mín, og auglit þitt yndislegt,
hversu unaðslegt að hvíla í örmum þínum á grænum beði blóm-
anna!
Svo liggjum við kyrrlát og lofum vindsvalanum neðan úr
dalnum að kæla kinnar okkar.
Og við njótum þögul sælu reynslunnar.
En vindurinn gælir við líkami okkar og strýkur burt svita
astarinnar.
Allt í einu hlær Chaviva djúpum, heillandi hlátri.
„Veiztu hvað mér dettur í hug, Jakob?“ — Og hún veltist
um af hlátri. — „Þú minntir mig — rétt í þessu — á, hvað
heldurðu? — Á hrútinn frá því í morgun! Það var sami svipur-
mn!“ Og hörpukliður hláturkastsins kitlar og kveður við í eyr-
um mér.
„Uss! Þegiðu!“ urra ég og læzt vera reiður. „Þegiðu!“ segi ég
aftur og fel rjótt andlitið í mjúkum, svölum barmi hennar brúna
hörunds.
Sv. S. þýddi.
[Með alþjóða-emkarétti. — öll réttindi áskilin.]