Eimreiðin - 01.01.1954, Blaðsíða 95

Dagbjört Dagsdóttir: SAGAN AF
SÓLRÚNU. Reykjavík 1953.
(H.f. Leiftur).
Efni þessarar löngu skáldsögu, —
hún er 325 bls. —, er mikið, og eng-
skyldi hætta við lestur hennar,
tótt honum, ef til vill, finnist fyrri
hluti hennar ekki tilþrifamikill. Að
loknum lestri bókarinnar verður mað-
Ur þess var, að hún skilur allmikið
eftir umhugsunarvert.
Nafnið, Sagan af Sólrúnu, finnst
ttter vera rangnefni. Sólrún kemur
fremur lítið við sögu, og hennar saga
er ekki merkileg, þótt sorgleg sé.
hessi unga, fallega sveitastúlka fer
1 hundana, eins og sagt er, útlendur
ro^ður, kvongaður, nær henni á sitt
Vald, stúlkan hættir sér út á þann
hála ís, eins og svo margar kynsystur
hennar hafa gert í viðskiptum við
erlenda menn. Þær láta sér aldrei
segjast. Þær eru aumkunarverðar að
Vlsu, en samúðin með þeim er aldrei
oblandin, — þær vita, hvað þær eru
gera. — Sólrún kemur aftur, brot-
111 og biluð af mæðu og sorgum og
alls konar erfiðleikum i framandi
landi. — Óskiljanlegt er það athæfi
hins danska manns að ráða Sólrúnu
lyrir þjónustustúlku á heimili sitt,
eins og ástatt er orðið. Auðvelt hefði
verið fyrir höfund sögunnar að koma
henni til Danmerkur án þess að
koma með þann ólikinda atburð. —
Það er frásögnin um þau Magnús,
Dísu og hinn ógeðfellda, en heflaða
danska Viktor, sem gefur bókinni
gildi. Fleira sögufólki og atburðum
er og vel lýst.
Ekki verður því neitað, að full-
mikillar viðkvæmni gætir víða og
sums staðar er fremur óljóst sagt frá
og verður ólikindalegt. Einkum ber
á þessu í fyrri hluta sögunnar, en
höfundur nær sér víða vel niðri í
síðari hlutanum. Ég held, að höf.
hefði getað gert betur með meiri
vandvirkni og elju, því að efniviður
er afarmikill úr að vinna. Ef til vill
fullmiklu hrúgað saman i eina sögu.
Dagbjört Dagsdóttir er líklega dul-
nefni. Sé þetta byrjunarverk, má
vænta mikils af þessum unga höf-
undi. Með þolinmæði og þrautseigju
ætti hún að geta orðið góður rithöf-
undur, kannske ágætur.
Þorsteinn Jónsson.
DlSA MJÖLL. Reykjavík 1953.
(Tíbrá).
Þetta er þrettánda bók skáldkon-
unnar Þórunnar Elfu Magnúsdóttur,
og þegar bókin kom út, voru tuttugu
ár liðin, siðan sú fyrsta birtist á
prenti, en það var 1. bindið af Dætr-
um Reykjavíkur. Skáldkonan tekur
nú fastari tökum á efninu en hún
gerði þá, og þó að hún nefni söguna
þœtti úr lifi listakonu, þá er hún