Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 42

22
ÖRFLEYGAR STUNDIR
eimreiðin
meira að segja að pjakka með járnkörlum í jörðina. Maður-
inn með skammbyssuna knýr þá áfram, eins og ósveigjanleg
örlögin.
Villi og Reijonen vinna eins og þaulvanir verkamenn. Högg
þeirra eru hnitmiðuð og samstillt, — og þeir kunna tökin
á verkfærunum. En aðrir, sem líta út fyrir að vera borgar-
búar, höggva klaufalega og hitta aldrei í sömu förin. En
fleinarnir titra við höggin, svo að í þeim syngur eins og í
tónkvísl.
Hægt og hægt lætur þó frosinn grassvörðurinn undan.
Einn hermannanna vill reyna að hjálpa til, en fyrirliðinn
skipar honum að fara aftur á sinn stað.
„Hún er hörð viðkomu, blessuð fósturjörðin, það má nú
segja, hún býður okkur ekki aldeilis velkomna með opnum
örmum,“ tautar Reijonen gamli.
Jóhannes heyrir Villa segja: „Við skulum herða okkur,
drengir, og lúka þessu. Það er okkar síðasta verk.“
„Já, tökum fast á og lúkum verkinu! Það hefur alltaf verið
okkar orðtak,“ segir Reijonen. „En syngdu þá eitthvað fyrir
okkur, Juvonen. Mundu, að það hefur verið og er þitt hlut-
verk.“
Jóhannes hefur oft heyrt Juvonen syngja fyrir þessa menn
og aðra áður, er þeir voru að skurðgrefti, viðarflutningum
eða öðrum störfum. Þá unnu allir saman af kappi í takt
við sönginn. Stóri bróðir hafði stundum sagt, að vinnan yrði
mönnum léttari með því að syngja, og Juvonen var ætíð
forsöngvarinn, þó að stundum væri ekki hægt annað en
hlæja að honum, þegar hann sleppti úr köflum og skaut inn
í staðinn einhverjum skringilegheitum frá sjálfum sér. Sumir
þessir söngvar Juvonens voru líka þess eðlis, að Jóhannesi
var bannað að hlusta á þá.
Nú vindur Juvonen sér fimlega upp á snjóskafl og tekur
að syngja með hægu hljóðfalli:
Hei ju ja junttan po,
kiri kiri, paukumme oottaa jo ....
Járnkarlarnir taka að lyftast og falla í takt við sönginn,
og svo er sem ömurleg staðreyndin um tilgang verksins sé