Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 50

30
Á HIMBRIMA-SLÓÐUM
eimreiðiN
að tjalda, kemur svanur fljúgandi úr austurátt og stefnir út á
vatnið. Hélt ég þegar, að hann myndi setjast, en ekki varð þó
af því, heldur beygir hann til suðurs og hefur upp glymjandi
söng-kall sitt, og er honum samstundis svarað af álftahjónum,
er sitja á vatninu með unga sína, en um leið og samsöngur
þeirra hættir, hefur himbrimi kvöldljóð sín. Hugsa ég með mér,
að ég skuli hafa tal af honum seinna í nótt, því að um svefn
er ekki að ræða þessa fögru sumarnótt.
Svanurinn snýr við og flýgur sömu leið til baka. Þetta hefur
aðeins verið kurteisisheimsókn til hjónanna á vatninu.
Nú er tjaldið komið upp, og brátt fer að suða í prímusnum,
og eftir stutta stund er ég búinn að elda ágætis mjólkurgraut
með rúsínum. Kaffið hita ég seinna, því að nú er ekki til langrar
setu boðið inni í tjaldi.
Fuglarnir hafa lokið kvöldljóðum sínum og búast nú til svefns
örstutta stund um lágnættið. Þegar ég kem út úr tjaldinu, birtist
sólin eins og eldhnöttur rétt fyrir ofan sjóndeildarhring og
bregður gullinblæju sinni yfir landið og vatnið. Miðnæturstund-
in er hnigin. Ég hef fengið ósk mína uppfyllta. Hér andar guðs
blær, og heilög kyrrðin ríkir yfir öllu. Ég geng afar hægt suður
vatnsbakkann, því að ég veit, að í hverjum runni sofa litlar
ungamæður og breiða vængi sína yfir fjóra smáa unga. Svefn
þeirra er ekki langur, og þarf því allt að vera hljótt og kyrrt.
Ég sezt niður fremst á bakkann og hef því gott útsýni yfir vatnið.
1 fjörunni sé ég sitja fjóra sundhana, alla með kollinn undir
vængnum, og skammt frá landi er hrafnsönd með tvo unga
á bakinu, en hinir þrýsta sér upp að henni. Lengra úti á vatninu
eru svanahjónin, en nú hefur miðnætursólin sveipað þau gullin-
blæju sinni, svo að til að sjá líkjast þau dularverum úr öðrum
heimi.
Hér við vatnið eru tvenns konar verur, sem bágt eiga með
að þegja. Það eru sundhanarnir og hunangsflugan. En nú í
svipinn er allt kyrrt og hljótt, og þessar litlu verur láta ekkert
á sér bæra. En tíminn líður fljótt, og hin rósfingraða morgun-
gyðja rennir fram vagni sínum í fullum ljóma og vekur allt til
lífsins með ljúfum tóniun sinmn.
Það er eins og sundhanarnir hafi verið snortnir töfrasprota:
Þeir lyftast upp úr fjörunni og fljúga fram á vatnið, og er aðal-