Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 52

32 Á HIMBRIMA-SLÓÐUM eimreibin
og virtist hann helzt hyggja, að hér væri kominn óvæntur gest-
ur í nágrennið og óvelkominn, og bæri að reka boðflennu þá
á brott hið skjótasta! En er hann var kominn eins nærri mér og
unnt var, hætti ég að kalla. Leit hann þá mjög undrandi í
Himbrimi.
kringum sig virtist furða sig á að finna hvergi þenna áleitna
náunga! En tilgangi mínum var náð. Nú gat ég séð mjög greini-
lega og virt fyrir mér þenna glæsilega fugl, svo að segja rétt
hjá mér, skimandi í allar áttir eftir því, sem ekki var til. Og er
ég loks lét hann sjá mig, leit hann snöggt við og hefur senni-
lega hugsað sem svo: „Bannsettur þrjóturinn! Ertu nú að plata
mig!“ Og síðan var hann ekki lengi að smeygja sér í kaf. En
hann fór aldrei langt, því að hann var allri mannaferð þarna
vanur og því lítið styggur.
Eitt sinn er himbrima-kollan var nýorpin, kom orðsending
frá manni, sem vann að eggjasöfnun, og bað hann um að fá
himbrimaeggin. Var okkur nauðugt að taka eggin frá þeim, en
svo varð þó að vera að þessu sinni. Á leiðinni datt okkur í hug
að bæta úr böli með þvi að leggja andaregg í hreiðrið. Skiptum
við svo um eggin, en vorum samt viðbúnir því, að fuglarnir
myndu afrækja þau. Dagirrn eftir þurftum við að ganga