Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 65

eimreiðin
HAMINGJUBRÉFIÐ
45
ut um hvippinn og hvappinn. Ég þekki ekkert af þeim núna. Ég
þekki yfirleitt fáa. Vinunum hefur fækkað, um leið og aldurinn
faerðist yfir mig.
Ég er orðinn 46 ára. Já, pabbi minn, finnst þér það ekki aldur?
Vissurðu, að litli strákurinn þinn er orðinn svona gamall?
Það var eins og mér væri ekki sjálfrátt. Klettur kallaði á mig
aftur til sín.
Innan lítillar stundar var ég búinn að leita mér upplýsinga um,
hvort þetta væri raunverulega sá sami Klettur. Og auðvitað var
það sá sami Klettur, enda var ég þess ætíð fullviss.
Aður en varði var ég orðinn þátttakandi í ferðinni, og á laugar-
daginn sat ég í stórum langferðabíl, sem brunaði óðfluga burt úr
bænum.
Alla leiðina ásóttu mig minningar frá löngu liðnum tímum, og
stundum fékk ég dynjandi hjartslátt, er ég hugsaði um það, að
°ú væri ég óðfluga að nálgast staðinn, þar sem ég átti mínar
hjartfólgnustu hamingjustundir og einnig daginn dimma, sem réði
örlögum mínum í þessi 28 ár, sem ég hef lifað síðan þá. Ég hálf-
Partinn fyrirvarð mig fyrir þessa bamalegu eftirvæntingu, en ég
gat bara ekkert að þessu gert. Ég hefði átt að vita, að eitthvað
var í aðsigi, sem héldi mér svona magnleysislega spenntum, eins
°g ávallt er, þegar maður nálgast ókomin forlög.
Hvað eftir annað var ég úti á þekju, gersamlega á valdi endur-
niinninganna. Allt, sem gerðist á Kletti fyrir 28 árum, þaut í
gegnum hugann, sumt harla óskýrt, en sumt skýrt. Og það var
ein mynd, sem aldrei hvarf, alltaf stóð hún jafn skýrt og lifandi
fyrir framan mig; það var mynd af ljóshærðri, laglegri stúlku
nieð rjóðar kinnar. Hún var í rauðri peysu og bláu pilsi.
Um hvað sem ég hugsaði, þá var mynd hennar þar ávallt fast
greypt með. Því að það var í sambandi við hana, sem minningar
niínar við Klett voru tengdar. Ég hafði ekki hugsað um hana í
mörg ár, og alltaf var ég að reyna að gleyma henni. Og nú gat
ég — eftir öll þessi ár — kallað mynd hennar jafn skýrt fram í
hugann eins og þegar ég var 18 ára.
Það var sumarið, sem hún kom og síðasta sumarið, sem ég var
á Kletti. Hún var, held ég, 16 ára. Hún var munaðarlaus, móðirin
nýdáin, og hún átti í engan stað að venda annan en Klett. Fyrst
í stað var hún sorgbitin, en brátt tók hún gleði sína á ný á þessu
yndislega heimili.
Mér fannst hún dásamleg frá því fyrsta. Við urðum innilega
hrifin hvort af öðru, og ég finn það núna, þegar ég er orðinn eldri