Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 66

46
HAMINGJUBRÉFIÐ
EIMREIÐIN
og hef meiri kynni af lífinu, að ég held að við höfum elskazt alveg
sérstaklega heitt.
En svo, — nei, ég vil fara sem fæstum orðum um það. Við
urðum ósátt, og það var mér að kenna, og næsta dag var ég farinn
burt af heimilinu. Hún sagði, að annað hvort okkar yrði að fara,
og það kom í minn hlut, því að ég átti hús og heimili, en hún
átti ekkert.
Ég skrifaði henni skömmu seinna og bað hana að fyrirgefa
mér þetta glapræði mitt, en ég fékk ekkert svar. Ég heyrði aldrei
frá henni meir.------
Við náðum áfangastað um sólsetur, og haf og himinn virtist
standa í björtu báli, og logagylltum bjarma sló yfir landið. Ég,
hef aldrei séð jafn dásamlega sjón og mætti mér, er ég steig út
úr bílnum, og allt fólkið var jafn yfir sig hrifið.
Ég reikaði einn og eins og í draumi um þessar gamalkunnu
slóðir. Hitt fólkið var víst að eta nestið sitt. Ég staðnæmdist loks
á þeim stað, þar sem við höfðum rifizt og kvatt hvort annað að
fullu og öllu fyrir 28 árum síðan.
Ég varð allt í einu var við, að einhver kom gangandi hljóðlát-
lega að baki. Ég sneri mér við og sá þá hana. Ég hafði enga
athygli veitt þessari konu á leiðinni. Ég hafði reyndar engum
veitt athygli. En nú þekkti ég hana undir eins.
„Þóra“, stundi ég sem steini lostinn.
„Jakob“, sagði hún.
Mér var enn svo ríkulega í minni síðasta kvöldið okkar, að ég
greip um báðar hendur hennar og byrjaði: „Þóra, fyrirgefðu mér.“
„Jakob, — það er ekki neitt að fyrirgefa. Það er þitt, ef þú
getur. Ó, ég hef beðið svo til guðs...“ Svo gat hún ekki meira,
hún grét.
Pabbi, ég trúði því ekki, að hamingjan gæti komið svona óvænt.
En nú hefur það sannazt.
Það síðasta, sem ég ætla að skrifa, er nafnið Þóra. Hún á nú sex
böm og er fráskilin. Hún hefur verið óhamingjusöm og oft átt
við bág kjör að stríða. Nú skal það breytast til batnaðar. Ég á
nógan auð á veraldlega vísu.
Þóra!