Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 75

U M FENGITÍMANN
(saga frá tsrael)
eftir Auraham Hadas.
Ég hafði með langri ástundan vanið mig við að vakna í tæka
tíð, eða þegar húsbóndinn heimtaði, að ég væri reiðubúinn til
starfa. Það krafðist ekki litillar sjálfstamningar að geta vaknað
a réttum tíma eftir árstíðum, — klukkan þrjú á morgnana þann
tima árs, sem ærnar voru mjólkaðar, klukkan fjögur um fjárbeit-
artímann, sumarmánuðina, og klukkan fimm dimmustu haust-
manuðina. En maður varð með æfingunni eins og lifandi vekj-
araklukka, gæddur viðbragðs-skjótleik viðkvæmasta sigurverks.
Morgun einn, er ég var rétt nývaknaður, kom húsbóndinn
að venju, og ég heyrði glamrið í járnslegnum skósólum hans á
stemtröppunum utan við herbergisdyrnar mínar. Hann kom til
að hotta á mig. Eitt andartak naut ég þess unaðar að teygja úr
^ttér, finna þyt taugastramnanna um allan likamann og skýrleika
hugarstarfsins eftir endurnærandi svefninn. En nú var ekki til
setunnar boðið, því að húsbóndinn kallaði rámri röddu, sem
hann hélt víst sjálfur, að væri hóglegt hvísl: „Jakob, klukkan
er fjögur.“ Um leið þaut ég fram úr rúminu, fleygði mér úr
náttfötunum og gekk nakinn út í tunglskinið.
Hann hélt á kyndlininn, meðan ég klæddist.
„Hver er matselja í dag?“ spurði ég.
„Chaviva," svaraði hann.
Þá vissi ég, að mín beið sterkt kaffi með brauði og viðsmjöri,
en líka hlýtt bros þeldökkrar konu, sem vakti mér unaðshroll
frá hvirfli til ilja. Þessu var þó ekki alltaf að heilsa á morgn-
ana. Þegar matseljan var ein af þessum illhryssingslegu kvend-
um, sem alltaf voru sínöldrandi um eigin erfiði, var ekki að
vænta svo mikils sem þess, að þær biðu góðan daginn, til þess
að létta undir með manni að hefja dagsins strit. En Chaviva