Eimreiðin - 01.01.1954, Side 79

EIMREIÐIN
UM FENGITÍMANN
59
eg mér eins og erkiklaufi, alltaf að koma upp um skilningsskort
sjálfs min, tek í misgripum feimni fyrir kulda og hlýleik fyrir
astabríma og finn, að allan tímann, sem við erum saman, er
hún að hlæja að mér í laumi. Hláturinn skín úr skærum augum
hennar, þegar hún heldur að ég veiti henni ekki eftirtekt.
Ég þreif malpoka minn og varpaði um öxl mér, mundaði
smalaprikið og opnaði réttardyrnar fyrir hjörðinni, sem ruddist
Weð ofsalátum út.
Árla um svala þokumorgna eru hjörðin og smalinn tengd
bróðurböndum. Skyldleikinn milli þeirra er skýr og afmarkaður,
til orðinn með langri samvinnu sauða og manna um óravegu
sldanna: maðurinn er verndarinn og sauðirnir þjónar hans. 1
þessari afstöðu birtist fullkomið jafnræði, grundvallað á viður-
kenndum yfirburðum mannsins yfir skynlausa skepnuna. Smal-
mn gengur fáeinum skrefum á undan, sveiflar stafprikinu og
kallar öðru hvoru lágri röddu: — irr-irr-irr-irrrrrrrrr, ekki of
hátt, því að óþarfa köll og hróp bera þvi greinilega vitni, að sá,
sem þeim beitir, sé óreyndur og lélegur sauðahirðir. Svo koma
kindurnar labbandi á eftir þér, stundum þrjár til fjórar fremstar,
hlið við hlið, stundum í löngum skipulegmn fylkingum, eins
°g sveitir á hergöngu. Og lítirðu um öxl, mæta þér mörg hundruð
starandi augu, á varðbergi um hverja þína hreyfingu. Traust
hjarðarinnar á hirðinum er takmarkalaust. Telji hann ástæðu
til að beina henni inn á nýja stigu, þá staðnæmist hún sem
snöggvast, horfir spyrjandi á þig og leggur síðan hiklaust inn á
þá braut, sem þú beinir henni, eins og hún vildi segja: Jæja,
gott og vel, við gerum ráð iyrir, að þú vitir, hvað þú ert að gera!
Gæzlan fór fram með sama hætti dag eftir dag og vikum
saman. Fyrir dögun elti hjörðin mig um krákustígana niður í
dalinn, nasandi og þefandi í morgundögginni. Svo hófst beitin,
og hjörðin dreifði sér um hagana. Kjálkarnir gengu í sífellu,
eftir næturföstuna langa. Svo þegar kindurnar höfðu hámað í
sig um nokkurra klukkustunda skeið, breyttist matarhljóðið í
hryðjandi jórtur, svo að brakaði í kornöxunum, undir tönnum
skepnunnar, og small við eins og vélbyssuskothrið heyrðist úr
fjarska. Þegar svo sólin var komin hátt á loft, runnu kindurnar
saman i hópa, svo sem til verndar hver annarri, en þær, sem
sólgnastar voru í ævintýri og sýndu eitthvert einkaframtak með