Eimreiðin - 01.01.1954, Síða 90

í gamla daga, og raunar ekki
svo mjög gamla daga, var farin
hringferð Hringsins einu sinni
á ári með skemmtunum í sam-
komuhúsum bæjarins. Þá buðu
Hringkonur upp á þrjá eða fleiri
sjónleiki á sama degi, og þótti
ekki lítið varið í það að komast
hringinn, sjá allt, sem í boði
var. Og því meiri viðburður var
þetta í fáskrúðugu bæjarlífinu
sem leikfélag bæjarins komst
ekki yfir að sýna fleiri en þetta
4 til 6 leikrit á vetri, en að auki
var svo Menntaskólaleikurinn
og stundum revya.
Nú er Reykjavík orðin svo
mikill leikhúsbær, að það er
hægt að gera fimm daga hring-
ferð í leikhúsin hér og komast
yfir að sjá sex leikrit í ferðinni,
jafnvel sjö, með útúrdúr til
Hafnarf jarðar. Ef til vill er það
ekki oft á vetri, að hægt er að
gera slíka för, en hún var farin
frá miðvikudegi 10. marz til
sunnudags 14. marz. Með hlið-
sjón af því, að það var sameig-
inlegt öllum sex sýningunum,
að hvert einasta sæti var setið
í báðum leikhúsunum, má gizka
á, hvílíkur þáttur leiklistin er
orðin í bæjarlífi okkar. Það er
tvennt, sem kemur upp í hug-
anum við tilhugsunina um allan
þennan áhuga. Annáð er geigur
við þá ábyrgð, sem hvílir á for-
ustumönnum þessara mála um
efnisval til að seðja þetta hung-
ur fólksins, eða hefur forustan
bilað, og fyllir undanlátssemi
við lægri hvatir og óskir leik-
húsin? Hringferðin svarar þessu
ef til vill. Hin hugsunin er þessi:
Bendir ekki allur þessi mikli
áhugi eindregið í þá átt, að hér
verði að reisa alveg á næstunni
Bæjarleikhús? Hringferðin fær-
ir nánar rök fyrir þessu. Við
ljúkum ferðinni hjá Leikfélagi
Reykjavíkur í Iðttó, sjáum list-
ræna sýningu í ferðinni, sann-
færumst um, að þessir leikend-
ur eiga betra skilið en lélegan
aðbúnað í Iðnó, en um fram
allt, að þetta fólk, sem fyllir
hvern krók og kima á hörðum
bekkjum í loftleysinu í Iðnó,
verðskuldar aðra umbun en
refsivist fyrir lofsamlegan
áhuga þess fyrir góðri list. Bæj-
arleikhúsið þarf að koma.
MiSvikudaginn 10. marz:
Hviklynda konan var sýnd í
sjötta og síðasta sinn hjá Leik-