Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 47
EIMREIÐIN
135
öðru
sem
>a® er líka töluvert af dökkum hár-
!'nr a þrýstinni efri vör hennar. í
eyra er hún með hring,
stungið var þar í gegn,
PeSar hún var lítil telpa. Hand-
Sötrnir eru gildir, en hend-
Ulnar smáar, fingurnir samt orðnir
i dö holdugir, að giftingarhringur-
11111 er hálfsokkinn í lituskvapið.
Ur á móti er steinhringurinn á
nm hendinni enn ósokkinn. Hún
c k hann líka miklu seinna. Það
Var þegar hún varð í fyrsta sinn
jlrtlma. Madame er dugleg. Ég held
.anu sé latur, að minnsta kosti veit
C'S ekki til, að hann geri annað en
s*kja grænmetið á markaðinn eld-
jUernma á morgnana, og svo fer
111111 niður að Signu með sinn mat-
arpakka og er þar, unz tími er til
. k°nia við á Horninu og fá sér
eitt glas með vinunum, áður en
cjJn.n *er heim. Hún stendur allan
c gntn í búðinni, rífst og rexar
ug regerar yfir krökkunum, sem
.. 1 sex- — Ég kynntist Petitpierre
lorninu. Madame kemur stund-
Ul líka á Hornið, þegar hún er
Urn a® loka búðinni.
erriJu af börnum þeirra hjóna
, . ght. Pierre Jean Petitpierre,
jjr*®Ja elzta barnið, giftist í fyrra.
á Er na^r verið haldin vegleg veizla
b .. °rni>,u þá. Ungu hjónin fóru i
^nðkaupsferð. Fjölskyldan á bíl-
, J°ð, sem grænmetið er venjulega
je 1 á markaðinn. Brúðhjónin
f<ngu hílinn lánaðan í brúðkaups-
e.llna og höfðu með sér tjald. Á
nutn tjaldstaðnum þurfti brúð-
Uminn að bregða sér frá eins og
§engur_____S
»En hvaða ólukka haldið þér
hafi skeð?“ segir Madame Petit-
pierre, og öll óhamingja lreimsins
uppmálast í andliti hennar —.
„Haldið þér, að það hafi ekki kom-
ið stærðar geitungur fljúgandi og
bitið liann á ólieppilegasta stað, —
lrugsið yður aðra eins ógæfu — og
það í brúðkaupsferð!"-------
Þau fluttust svo, ungu hjónin, til
þorps fyrir utan París, og lífið gekk
sinn gang — og sjaldan heyrðist
frá þeim.
En einn góðan veðurdag gerast
þau óvæntu tíðindi, að sjálf Mad-
ame kemur askvaðandi niður á
Signubakka, þar sem monsjörinn
er að dorga að vanda. Hann situr
þarna í mestu makindum á púðan-
um sínum. Petitpierre er alveg sér-
stakt snyrtimenni og tekur alltaf
með sér smá kodda niður á árbakk-
ann, til að tylla sér á. Það var
breiskju sólskin þennan dag, ltann
hafði ýtt stráhattinum fram á enn-
ið, svo að skugga bar á andlitið —
og var alveg nýbúinn að rúlla sér
sígarettu. Það er heil athöfn, þeg-
ar Petitpierre rúllar sér sígarettu,
svo vandvirkur er lrann. Hann
liafði kveikt í sígarettunni og sog-
að að sér fyrstu reykina — og hon-
um Jeið reglulega vel. Honum varð
því ægifelmt við komu maddöm-
unnar. . . . Það skyldi þó ekki vera
dauðsfall í fjölskyldunni eða búð-
in brunnin? Madame stóð á önd-
inni og saup hveljur.
„Hvað er á seiði, kona?“ spurði
Petitpierre og reyndi að halda ró
sinni og virðuleik höfðingja stórr-
ar ættar.
„Það er fæddur sonur," stundi
Madame loksins upp og brá