Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 72

160
EIMREIÐIN
þeirra voru Robert Burns, Byron
lávarður, Heiricli Heine og J. W.
Goethe og mörg önnur skáld að
vísu. Fólk hafði skopazt að því
námi hans, en nú hafði sjálfsnám-
ið borið ríkulegan ávöxt. Arfinum
hafði hann raunar ýmist sólundað
í að þjóra sjálfur eða gefið fátæk-
um félögum af honum, og arfur-
inn var genginn til þurrðar eftir
fáein ár. Þá átti hann ekki önnur
úrræði en hverfa heim próflaus, og
upp frá því liafði hann búið hjá
rnóður sinni, sem var flutt til Karl-
stað, og þar var hann sjálfsagt tal-
inn ónytjungur, sem hafði farið í
hundana í Uppsölum. Þó var ekki
fokið í öll skjól fyrir hontirn, hann
fékk starf við dagblað í Karlstað,
orti gamanvísur og setti saman gam-
anþætti fyrir blaðið, hvort tveggja
mjög læsilegt.
Ég varð víst fyrir miklum von-
brigðum er ég fékk þessar fréttir.
Sonarsonur Jans Frödings og dótt-
ursonur Agardhs biskups hafði þá
hafnað sem blaðasnápur við lítils-
vert héraðsblað. Stúdentinn fagri,
sent horft hafði með drembni nið-
ur til okkar sveitastúlknanna og
kornið hafði mér fyrir sjónir sem
tryllt, skuggaleg vættur, setti þá
markið svo lágt að hafa ofan af
fyrir sér með því að yrkja gaman-
vísur.
Ég spurði gestina í þaula, og þeir
sögðu mér, að fyrir tveim árum
hefði honum enn tæmzt arfur, lít-
i 11 að vísu, og hann hafði varið hon-
um til þess að leita sér heilsubótar
i hæli fyrir taugaveiklað fólk í Gör-
litz í Þýzkalandi. Frá blautu barns
beini hafði hann líklega verið veill
á taugum, en það var víst ekki e1'1
göngu vegna heilsubrests, að hall!l
fór til Görlitz, lieldur líka til þeSS
að fá næði við að fága ljóð sín °8
ganga frá þeim. Bæði þar og 1
norsku heilsuhæli, sem hann dvald
ist í litlu síðar, orti hann að mestU
d-
Gitarr och dragharmonika.
Meðan ég hugleiddi þetta
spurði gestina, lá bókin óhreyfð j'
hnjám mér. Ég var sannast að segj‘
hálfsmeyk við að opna hana.
Að lokurn fletti ég upp í
bókinni. Þetta voru stutt kenn1
arljóð. Hin fyrstu þeirra, er ég f‘lS'
virtust vera samin á Jtví tímabil^
sem fundum okkar bar saman. I,<1.
voru ljóð ungs stúdents, sem glSt'
vermlenzk herrasetur í orlofi slIlU’
og hann dáði heimasæturnar þa*'
Þetta var skemmtilegur og hel
andi lestur, en skildi ekki tilta
17fi
anlega mikið eftir hjá mer. L'
brátt kont ég að kvæði, sem nefn
ist Skogsrán.
Það var alkunna sögnin um veS‘'
lings vinnupilt, sem hafði hitt s*l-UE’
ardísina og orðið geggjaður llI)l
frá því. Ég marglas kvæðið.
Þetta var skógardís, sem val .
hét, er hann komst í tæri við! "
varð frá mér numin. Rauðir 1
grænir litir dönsuðu mér fyrir all$
um, þetta var skógurinn, þetta v°^
ósnortin skógarflæmi, þetta ‘
Vermaland. Hvílíkir töfrar, hv*11^
ur tryllingur, hvílík kæti! Mig h11
aði ekki á, að pilturinn varð tr11
aður. Skógardísin sú arna steig d ^
fyrir mig, svo að við lá, að ég 1)11
aðist sjálf. ..<j
Fram að þessu hafði ég velþ(
ánægð með skáldsögu mína, e11
og