Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 61

EIMREIÐIN
149
]‘íihús nyrzt, og nokkrir torfkof-
a miðri eyrinni, þar á meðal
^vanneyrarkot, sem síðar var nefnt
bVanneyrarkofi. Það eru engar
^ Iggjur. Álalækurinn fellur í
til •'lm su®ur eytina og rennur
sjavar rétt fyrir ofan verzlunar-
nusrn rr ;
e ; ^ngum kemur síld í hug,
S[ 1Uls vegar eru hákarlaveiðar
'ndaðar af kappi. íbúar í öllum
^vanneyrarhrepj tí eru um 260, þar
Si ita=íJUr helmingur búsettur í
á \)U^r''U sjálfum, og þá aðallega
j.j.^jnnum frammi í firðinum,
£. 11 og prestssetrinu, Hvanneyri.
sv Verflun er í bænum, og hefur
fiö v a^a tf®> frá þvf Siglu-
Ul,r Ul er löggiltur verzlunarstað-
%iuf 184-og lengur Þó’ því að á
rr < 1101 niun hafa verið verzlun
]7öo
— Og nú er nýkominn
ar' 'erzlnnarstjóri til Siglufjarð-
sál ann ^leftfr Snorri Pálsson,
lComaskálds f Viðvík Jónssonar.
r na,hans er Margrét Ólafsdóttir
Kelft|SkálksSOnar frá Fjöllum í
ffrginhverfi- Sjátfsagt hefur Sigl-
arst' 'gUm Þótt koma nýs verzlun-
|le| f°ra tfðindum sæta, en án efa
Vínr engan órað fyrir því, að hér
spor °minn sá maður, er dýpst
ag °g heillavænlegust ætti eftir
vemarka f sögu Siglufjarðar allra
hj;irn UarStj°ra fyrr °S sfðar. Séra
orðjUl f>orstefnsson kemst svo að
Fan i1 klcfarmfnningu sinni, en við
liaj|n °g hoh Jóns fræðimanns Jó-
prestUS|SOnar um Siglufjarðar-
..Snor 'lel eg stu®zt 1 þessarf grein:
ttteð * f>álsson rak verzlunina
aðj mihfHf hagsýni og dugn-
orðj.°g heimili þeirra hjóna var
g fyrir gestrisni og hjálp-
Snorri Pálsson, verzlunarstjóri.
semi. Hann var mjög bókhneigður
maður og miklu betur að sér en al-
mennt var. Hann var hugsjóna-
maður og framfaramaður mikill,
og til hans eiga flestar eða allar
framfarir í Siglufirði rót sína að
rekja þau 20 ár, sem hann var hér
verzlunarstjóri...... Snorri gaf
sig töluvert að lækningum, meðan
hér var læknislaust." Og Jón
Jóhannesson segir: „Snorri var
mikill frömuður þilskipaútgerðar-
innar frá Siglufirði; hann gekkst
fyrir stofnun síldarfélagsins gamla
á Siglufirði ásamt Einari á Hraun-
um, mági sínum, og fleirum. Fékk
það félag landnætur til síldveiða
og annan útbúnað frá Noregi, svo
og norska menn til að kenna veiði-
aðlerðina og hafa stjórn lrennar á
hendi, en síldin brást að mestu,
og hætti félagið störfum eftir fá-
ein ár.“ Það, sem Jón Jóhannesson