Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 76

164
EIMREIÐIN
kvennaskóla á Skáni, en undir eins
og leyfi hennar byrja, rýkur hún
ai' stað til Uppsala. Það er óneit-
anlega fallegt, hve samrýnd þau
eru.
Arið 1911 hittumst við Ida
Báckmann af hendingu í Stokk-
hólmi, og liöfðum við aldrei sézt
fyrr. Mér ílugu undir eins í hug
orð þau, er Ellen Key lét falla um
Idu Báckmann, og ég braut á tali
um Gustaf Fröding við hana. í
fyrstu anzaði hún með nokkurri
tregðu, en brátt rættist úr henni.
Hún sagði frá og var ekkert myrk
i máli, en ég hlustaði með athygli
og steinþagði. Oft og mörgum
sinnum hafði ég heyrt fólk tala
um Gustaf Fröding, en enginn
verið þess um kominn að lýsa hon-
um svo bráðíjörlega sem Ida Báck-
mann gerði. Mér fannst ég nú fá
hugmynd um það, hvernig hann
hafði raunverulega verið.
Ég hugsaði með sjálfri mér, að
einmitt eins og hún lýsti honum
í smáatriðum með broslegum
dráttum, — hætti lians að komast
sérkennilega að orði og hitta á
orð, sem engum öðrum hafði orð-
ið auðið að heyja sér, gáska hans
og stríðni, öllu, sem auðkenndi
hann og gerði hann sérstæðan, —
þannig ætti einmitt að lýsa hon-
um. Og auðvitað var Ida Báck-
mann kjörin til að rita skapferlis-
lýsingu þessa stórbrotna ljóð-
skálds. Ég var margsinnis að því
komin að ráða henni til þess, en
áræddi það ekki, þar eð fram kom
í samtali okkar, að undir niðri
var henni þungt til hans. „Mér
hefur farið líkt og Hinrik trygga
í sögunni," mælti hún. „Sjö jái'|V
fjötrar hafa verið lagðir unl
hjarta mitt.“
Hún sagði mér, að þau Gustaf
Fröding hefðu nú ekkert átt saiU'
an að sælda síðan árið 1905. Fjár'
haldsmaður hans og Cecilía, syst'
ir hans, liöfðu fyrirmunað hen"1
að hitta Gustaf Fröding, og han11
hafði sjálfsagt ekki verið áfjáð111
í að hitta hana, því að ella hefð1
liann vart lilítt ráðum þeirra.
Ég impraði á því að skáld11
hefði ef til vill ekki verið a^s
kostar ábyrgt gerða sinna.
En þá var henni nóg boðll'>'
Hún sagði, að Gustaf FrödiuS
hefði að vísu verið sjúkur, e>]
eigi að síður ábyrgur gerða sio1"1
í hvívetna. Hann vissi ofur ve'’
hvað hann gerði. Hann braut
skráðist úr sjúkrahúsi árið l9^a’
og eftir það hafði hann algelt
frjálsræði. Framan af, áður e|’
henni var ljóst, að Gustaf Ffö
ing vildi sjálfur, að skildi lliel.
þeim, reyndi hún að ná bllUv
hans, en eftir að hún komst
a 0
hinu sanna, var hún löngun1
ferðalögum. Nú leitaðist hún vl
að hugsa aldrei um hann, gleytþ3
honum. Síðustu árin hafði llU"
ekki einu sinni getað fengið al stl
að nefna nafn hans. Hún kva^st
raunar ekki skilja, hvernig l111"
gat talað um hann við mig-
Ósjálfrátt svaraði ég, rétt elU
og einhver hefði hvíslað þvl ‘l
mér:
„Vera má, að það sé hann, sel"
óskar þess.“
Hún reis upp hvatlega og þie'