Eimreiðin - 01.05.1961, Blaðsíða 74

162
EIMREIÐIN
ar, og þeir töldu slíkar tjáningar
stafa af sjúklegri sjálfskönnun.
Öðrum varð hins vegar tíðræddast
um hvatningar Jtans til þess að
kasta frá sér þeirri feirnni og dul,
sem lílið í siðfáguðu þjóðfélagi
leggur fólki á herðar. Hann vildi
ekki trúa því, að neitt illt fyndist
í sköpunarverki guðs, og vildi
frelsa heiminn frá þjáningum og
þrautum með því að ráða mann-
kyninu til að hlýða öllum boðum
náttúrunnar í blindni.
Gagnrýnendur drápu líka á
Jtað, hve skáldið væri óvæginn og
óhlífinn andi, töldu, að það hlyti
að stafa af skorti á sálarjafnvægi,
og J)eir gáfu blátt áfram í skyn,
að Gustaf Fröding væri orðinn
geðveikur.
Fullyrðingar þessar færðu mér
heim sanninn um J)að, að mér
dygði ekki lengur að fara eftir
skoðunum annarra. Ég varð sjálf
að lesa kvæðin og fella minn dóm
um þau. Ég fór í kápu, setti á mig
hatt og hélt út í bókabúð til að
kaupa Stánk och Flikar.
Þegar ég kom inn í bókabúð-
ina, sá ég nokkra menn standa
við búðarborðið og tala saman í
ákefð. Ég heyrði brátt, að Jjeir
ræddu um fáheyrð, dapurleg tíð-
indi.
„Kennslukonan er ef til vill
komin í Jteim erindum að kaupa
Stánk och Flikar,“ sagði einn
Jjeirra við mig, ,,en Jtað er ekki
til neins. Yfirvöldin hafa gert Joá
bók upptæka, Jsar eð hún er talin
vera siðspillandi."
„Það á að lögsækja höfundinn,"
mælti annar maður.
Ég veit ekki, hvernig ég
komst
út undir bert loft aftur. Ég v
svo reið og örvilnuð, að ég áræ
af
:ddi
ekki að staldra við lijá fólki- ^
sneri ekki heldur heim, en þe
áfram að reika út í haustregn'1111'
Ég efast ekki um, að háttalag 111
var einkenilegt, ég talaði hátt v|
sjálfa mig og kreppti hnefana 1'
og ég ætlaði að berja fólk.
„Þetta hefðu þeir átt að lattt
ógert,“ hrópaði ég. „Nú er úti 11,11
liann.“
Ég gekk aftur og frarn um S1’1
una og reyndi að sefa nrig-
Jjað, sem við hafði borið, fallI^t
mér allt of grimmúðugt, f)1‘1
áfram ófyrirgefanlegt. .,
Ég minntist orðanna, er Sigel
Fröding lét falla unt vísi til sju ,
dóms, er Gustaf hafði erft fl‘
foreldrum sínum. Fram að þesSl
hafði Gustaf tekizt að halda h011
um í skefjum. En myndi lio"llU
ekki veitast slíkt erfitt eftir þett‘
áfall?
Var það ekki Ijóðið, sniHdllU
guðsneistinn, sem hafði veitt 1ioUt
um þrek til Jiess að berjast 0;:
sigra? Fyrir Gustaf Fröding lia
^erið eft'
]eð'>
klu
ljóðagerðin ekki aðeins ve
irsókn heiðurs, hamingju, g
fjármuna, heldur miklu, nllK
meira, — hún hafði verið biilU
lendingin. Sinnuleysi og þtlU5j
lyndi lágu í umsátri um hann- ^
Jiað var snilld hans að Jiakka, a
þau unnu ekki bug á honuffl- f ‘.
er skyggði í álinn, hafði lj0^
verið honum birta, er bægði blU
myrkrinu. Ljóðið hafði verið haU
Davíðsharpa, hans harmabót.
Og nú liöfðu menn koinið f,:iUl