Eimreiðin - 01.09.1967, Blaðsíða 35

BltÉF TIL VINAR
215
sá hún hann lengi, en ekki
ávallt. — Hún gerðist þunglynd,
þoldi illa ruddahátt hans. Stjúp-
sonur hennar, Jasja, gerði til-
raun til að skjóta sig, en hitti
ekki. Faðir hans hæddist að hon-
um. „Hittir ekki, karlinn. Get-
ur ekki einu sinni skotið beint,“
sagði hann iðulega. Hún hataði
víndrykkju, þoldi ekki vín, og í
hennar augum var vínið upphaf
alls ills. Stalin hélt aftur á móti
sið heimahaga sinna og drakk
alltaf grúsisk vín með kvöld-
matnum. I veizlu á 15 ára af-
mæli byltingarinnar hrópar Stal-
in til konu sinnar við borðið:
„Halló, þú þarna, drekktu nú,“
og hún á að hafa svarað: „Svona
læt ég ekki tala við mig,“ stóð
upp og hvarf úr veizlusalnum,
og þá nótt skaut hún sig með
lítilli skammbyssu, sem frændi
hennar hafði eitt sinn sent henni
frá Berlín.
Stúlkurnar, sem fundu hana
um morguninn, vissu ekki, á
hvern þær ættu að kalla, báðu
seinast varðforingjann að koma,
en þeim virtist ekki hafa dott-
ið í hug að kalla fyrst á Stalin,
sem svaf í herbergi sínu næst
borðstofunni.
Stalin var ekki mönnum sinn-
andi fyrst í stað, segir Svetlana
eftir Jrjónustufólkinu, sem sagði
henni þetta síðar. Hann spurði
sjálfan sig í þaula, hvað valdið
hefði, hvers vegna, stundum
fékk hann ofsaleg reiðiköst, og
Svetlana heldur að ástæðan hafi
verið sú, að móðir hennar hafi
skilið eftir bréf til hans, hræði-
legt bréf, fullt af ásökunum, og
ekki aðeins persónulegum, held-
ur pólitískum líka, og hann hafi
því hlotið að álíta, að hún, kon-
an hans, hefði verið í hópi and-
stæðinga hans síðustu árin. —
Hann var ekki við jarðarförina.
— Svetlana sá ekki þetta bréf, en
telur bersýnilega að óyggjandi
sé að það hafi verið skrifað.
Annars segir liún frá því, sem
hún hefur sjálf séð og reynt, og
gerir það í einlægni á þann hátt,
að trúverðugt er. Þar er styrkur
bókarinnar. Á milli eru svo hug-
leiðingar hennar um Jrá atburði,
sem hún lvsir, byltinguna, há-
leitar hugsjónir og trúmál og
rússneska náttúru, sem hún elsk-
ar heitt. Hún segir: „Engin
okkar mun nokkru sinni svíkja
Rússland eða yfirgefa það, flýja
land vegna lítilfjörlegra lífsþæg-
inda.“
Hún er sex ára, þegar móðir
hennar deyr, og næstu tíu árin
er Stalin henni góður faðir eða
reynir að vera það; hún gengur
í skóla, — þegar hún stækkar er
leynilögreglumaður látinn elta
hana, hvert sem hún fer. Hún
þolir ekki þennan sífellda vörð
og sárbiður föður sinn að losa
sig við hann, Jregar hún byrjar
háskólanámið. Faðir hennar var