Eimreiðin - 01.09.1967, Blaðsíða 56

Hann lagði eyrun við málm-
köldum gný lestarhjólanna við
brautarteinana, hinu eina, sem
rauf hitaþurra þögn næturinn-
ar. Konan hans sat hjá honum
á stálbitanum, með kjökrandi
kornabarn þeirra í kjöltu sér.
í daufri skímunni af einu ljós-
kúlunni í vagnrjáfrinu, var sem
blóð brynni í svörtum, möndul-
laga augum hennar. Tárin gerðu
þau enn skærari, gnýr hjólanna
deyfði andvörp hennar.
Orð mynduðust í huga hans,
huggandi orð, en væru þau sögð,
mundu þau láta hversdagslega í
eyrum, missa marks. Því þagði
hann. Hann varð gripinn svip-
aðri kennd og náð hafði tökum
á honum á vígvöllunum. Hann
sá skotgröfina fyrir hugskotssjón-
um sínum, þar sem þeir lágu
þrír saman og spurðu hver um
sig, hvern þeirra kúlan mundi
hæfa fyrstan, en þegar spennan
var orðin óbærileg, hafði hann
óskað, að hann yrði fyrir því. Og
síðan hafði hann beðið, umvaf-
inn myrkrinu.
Ekkahljóð frá konunni vakti
hann af minningunum. Hún,
sem verið hafði styrk og þolin-
móð, aflgjafi hans, grét nú eins
og barn, sem sér um seinan að
það hefur verið blekkt. Hann
fékk sviða í augun. Hann leit á
hana, ráðvilltur. Hún grét sem
fyrr.
Hitt barnið lá sofandi ofan á
;;0#0*0«°«0«0*0*0*°*0*0*0«0*0*0*0*0#0*0*0*0*0*0«0»Q»0«0#0#0#0*2tíc
»o«o*o«o«o»o«o*o*o»o*o*°*o»o*o*o*o«o»o*o»o*o*o*o*oéo»o*o*o*o*-*-
í*

r.
r.
8
Of
8
FLOTTA-
MANNA-
LESTIN
o«o#o*o#o*o«o*o*o»o*o*o*oi

föggum þeirra á bitanum. Hann
lyfti því með hægri hendinni,
seildist með þeirri vinstri eftir
vatnsflöskunni. Hún var tóm.
Fjarst við gafl vagnsins heyrð-
ust hryglukenndar stunur gam-
allar konu, sem bað um vatn.
„Vertu þolinmóð,“ mælti
hrjúf karlmannsrödd. „Þú færð
nóg vatn á himnum áður en
langt um líður!“
„Hvenær, sem einhver biður
um vatn,“ sagði einhver falinn
í myrkrinu, „man maður sinn
eiginn þorsta.“
„Þegið þið, ræflarnir!“ mælti
sú gamla í umvöndunartón. „Við
gjöldum öll synda okkar.“
Það fór kippur um lestina,
Hemlarnir veinuðu, hjólin urg-
uðu og stönzuðu hægt og hægt.
Það fór hrollur um flóttafólkið.
Lestin nam staðar, vélin hóstaði,
hvæsti gufu, hætti svo að draga
andann. Og orðin dóu á vörum
fólksins.