Eimreiðin - 01.01.1968, Síða 50

40
EIMRElfílN
manni. Návist hans saurgaði liá-
tíðaskap það, sem hann hafði
komizt í, þegar liann ætlaði að
fara að lilúa að legstað móður
sinnar.
— Þér skjátlast, sagði liann. —
Engin nefnd hefur sent mig með
þennan stein. Hann er fátækleg-
ur jrakklætisvottur frá mér til . . .
— Þú verður að fjarlægja
hann, greip maðurinn fram í.
Eg fyrirbýð þér að saurga gröf
konu minnar með opinberri
meðaumkun.
— Konan þín . . . ?
Ungi maðurinn stamaði fram
þessum orðum eins og af tilvilj-
un, án nokkurrar sannfæringar,
hann eins og skrifaði það hjá
sér. Svo fór hann að rifja upp
það, sem hann hafði heyrt um
föður sinn í æsku. Faðirinn
hafði verið draumlyndur og
skáldhneigður, og einn góðan
veðurdag strauk hann að heim-
an. Það gerðist að líkindum eitt-
hvað tveimur mánuðum áður
en hann fæddist. Menn héldu
að hann hefði ráðizt til starfa
á útlend skip og hefði aldrei
komið aftur. Ungi maðurinn
leitaði í huga sínum að ein-
hverjum atvikum, sem gætu orð-
ið til að skapa gleði yfir að
hitta hann. Jú, hann mundi eft-
ir sér sem smáhnokka, ríðandi
á tréhesti með stolti riddarans,
þar sem hann kippti í taum-
inn, sem gerður var úr gömlu
hálsbindi. Ennþá, eftir 19 ár,
mundi hann litina á þessu háls-
bindi. Þetta var einasta endur-
minningin um föðurinn, senr
liann hafði aldrei séð. Hann
minntist einnig stofunnar, þar
sem móðir hans lá liðið lík, og
hann hjúfraði sig upp að henni
og bað hana að vakna. Það var
þá fyrst, er ókunnugt fólk kom
inn og kveikti á kertum við
höfðalag hennar, að hann fékk
grun um, að þessi svefn hennar
væri ekki eðlilegur. Aldrei
myndi hann gleyma þeirri skelf-
ingu, sem heltók hann gagnvart
því hyldýpi, sem þá hafði skilið
hann frá móður sinni. Aðeins
einu sinni í fjögurra ára sam-
veru þeirra hafði hún nefnt föð-
ur hans, en það var á þann hátt,
að hann hafði heitið því að bíta
hann í fingurna, ef hann skyldi
nokkurn tíma heimsækja móð-
ur hans. Nú gat hann brosað að
þessari barnslegu reiði; það var
nú eins og eftirómur fjarlægs
þrumuveðurs. Þó mundi hann
vel það, sem móðir hans hafði
sagt um föður hans. En rönd-
ótta hálsbindið var gleggsta end-
urminningin frá þokukulda
æskuáranna. Minningin um það
olli því, að hann gat ekki ýtt
hinum ókunna manni frá sér
eins og óviðkomandi persónu,
sem hann ekki óskaði að kynn-
ast nánar. Hann leit í augu hans
og mælti stillilega: