Eimreiðin - 01.01.1968, Qupperneq 72

62
EIMREIÐIN
en sá í gær. Og féð og við þural-
unguðura okkur heim. Þegar við
vorum að ganga heim frá húsun-
um, sáum við, har mótaði fyrir
manni, að við héldum, mjakast út
úr hnausþykkri drífunni. Úr þess-
ari átt var helzt engra manna von,
úr því að þetta var ekki rjúpna-
maður, sent við sáum brátt að ekki
var, þar eð maður þessi var byssu-
laus. Og mér varð að orði:
„Þetta hlýtur að vera útilegu-
maður, við skulum flýta okkur
heim.“
Ég flýtti mér inn í cldhús. Þar
var vinnukona með ljós á tíru, en
s\o voru þau ljósatæki nefnd, sem
gerð voru af víðu glasi eða stórri
blekbyttu. í stútnum var kork-
tappi, gegnum hann var blikkpípa,
sem í var dreginn saman snúinn
kveikur al ljósagarni og lá niður
í steinolíu, aðalinnhald glassins.
Þegar kveikurinn hafði dregið í
sig olíuna, var tíran borin að glóð
eða loga í hlóðunum og varð þá
ljós á kveikstubbnum, sent upp úr
pípunni stóð. — Ég og vinnukon-
an verkuðum nú af mér snjóinn.
Vinnumaðurinn notaði síðustu
skímu hins skamma dags, sem var
nú i þann mun að verða helgur,
þar eð þetta var aðfangadagur jóla,
sem fyrr er sagt. Og komumaður
kom í dyrnar. Þetta var maður á
að gizka á miðjum aldri, í hærra
lagi, sjoengilega vaxinn, fallegur
maður. Það gat því ekki verið úti-
legumaður né síðasti jólasveinn-
inn. Míiðir mín kom frant í dyrn-
ar. Maðurinn heilsar með handar-
bandi og sagði til nafns síns, sem
ég hef því miður gleymt, livað var.
Komið var með hrísvönd til að
verka af honum snjóinn. Að j)ví
búnu var maðurinn leiddur til
baðstofu. „Hvaða bær er Jjetta?“
spyr hann, þegar hann hefur tekið
sér sæti á einu rúminu, og er hon-
um sagt sem er. Móðir mín sjjyr
um ferðalag mannsins, hvaðan
liann væri og hvert lerð hans væri
heitið. Maðurinn segist korna sunn-
an frá Keflavík, liann ætti Jrar
heima eða svo væri í vetur, kenn-
ari, að mig minnir. Hann ætlaði
að vera yfir jólin hjá bróður sín-
um, Ólafi Ólafssyni prentara í
Reykjavík, en þann mann könnuð-
umst við allvel við, J)ar eð hann
var lengi kostgangari hjá „Maad-
dömu“ Kristínu Ólafsdóttur, föð-
ursystur minni, en svo voru Jjeir
ntenn nefndir, sem keyj)tu sér fæði,
höfðu ekki mat hjá sjálfum sér,
oftast lausamenn eða námsmenn
utan af landi.
Sá Ólafur, sent hér um ræðir,
var sá, sem mun einkum Jiafa liaft
foryztu við stofnun „Handiðna-
félags Reykjavíkur", svo sem sá
félagsskajjur var J)á nefndur.
Einnig mun Ólafur j)rentari ltafa
liaft mikla, ef ekki mesta, forgöngu
um byggingu Iðnaðarmannalniss-
ins, J). e. Iðnó, sem nú er. Nokkuð
fleira gæti ég sagt frá Ólafi jrrent-
ara, Ólafi „fagra“, eins og hann
var oft nefndur, ef svo vildi til, en
J)að kemur ekki Jæssari útilegu-
mannasögu við frekar.
Maðurinn sagði ferðasögu sína,
meðan hann drakk kaffi og nevtti
Jtess kaffibrauðs, sem J)á var fyrir
hendi. Kaffibrauð var fábreytt á
þeim tímum á sveitabæjum, þar